Με τις εξελίξεις που βλέπουμε σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, θα περιμέναμε ιδανικά μερικές πράξεις ή τουλάχιστον κινήσεις εκ μέρους της εξουσίας. Φαίνεται, όμως, ότι υπάρχει κρατική αδράνεια που εξηγείται από πολιτικές επιλογές άλλης εποχής που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα λόγω δογματισμού. Οι επαφές που γίνονται έχουν μόνο έναν τοπικό χαρακτήρα. Αυτό αποδείχτηκε κι από τον μικρό διαγωνισμό υδρογονανθράκων. Όσο για τον μεγάλο, οι φάκελοι είναι ακόμα κλειστοί λες και δεν υπάρχει ανάγκη εκ μέρους της πατρίδας μας. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα σε επίπεδο τακτικής και στρατηγικής είναι πρωτοφανής. Δίνεται η εντύπωση ότι μερικοί ανακαλύπτουν ακόμα τους θεσμούς για τους οποίους είναι υπεύθυνοι. Και στο ενδιάμεσο λέμε, ανακοινώνουμε, διαδίδουμε ότι προσπαθούμε να επιλύσουμε προβλήματα που στην ουσία έχουν δημιουργηθεί λόγω έλλειψης συντονισμού. Οι δύο τριμερείς πιέζουν και δημιουργούν ένα πλαίσιο θετικό, μόνο που είμαστε και στις δύο περιπτώσεις ο παίκτης που καθυστερεί να παίξει λόγω έλλειψης πρωτοβουλίας. Είναι σημαντικό να αλλάξει αυτή η στάση για να υπάρξει εξέλιξη, διότι η Ελλάδα του μέλλοντος θα είναι ενεργειακή, απλώς δεν έγινε κατανοητό από πολλούς που δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν όλες τις αλλαγές που προκαλούν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι, τα θέματα που αφορούν την ΑΟΖ της περιοχής έχουν μια κυρίαρχη αξία για τις επόμενες κινήσεις, ενώ βλέπουμε την εξουσία καθηλωμένη σε άλλα θέματα που έχει δημιουργήσει μόνη της.