Lumin

Τι έχεις λοιπόν;

Olric

Δεν αισθάνομαι καλά.

Lumin

Το ξέρεις καλά ότι για τους ανθρώπους, δεν είμαστε ποτέ καλά.

Olric

Δεν μιλάω γι’ αυτό. Xρόνος. Γιατί ο Δάσκαλος μας κάλεσε σπίτι του;

Lumin

Για να μας δει φυσικά!

Olric

Αλλά θα είναι επίσης και ο μαθητευόμενος…

Lumin

Αγαπάς τον Δάσκαλο. Γιατί φοβάσαι τον μαθητευόμενο;

Olric

Γιατί ο Δάσκαλος είναι υπερβολικά ανθρώπινος, ενώ ο μαθητευόμενος δεν είναι τόσο ακόμα.

Lumin

Υπερβάλλεις! Χρόνος. Δεν τον είδαμε παρά μόνο μία φορά.

Olric

Και μας κοίταξε μόνο μία.

Lumin

Το βλέμμα του δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί!

Olric

Και είναι πάνω μας που πρέπει να μάθει;

Lumin

Ο Δάσκαλος θέλει απλώς να τον βοηθάμε να βοηθάει.

Olric

Mόνο που ο άλλος είναι ένα κοινωνικό αρχέτυπο. Χρόνος. Είναι σαν να ζητάς σε έναν σοφιστή να γίνει σωκρατικός.

Lumin

Έχω εμπιστοσύνη στον Δάσκαλο.

Olric

Κι εγώ επίσης. Αλλά δεν είναι εδώ το πρόβλημα. Χρόνος. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν βλέπω παρά ανθρώπους σαν τον άλλον. Είτε μας αποφεύγουν, είτε μας διασύρουν.

Lumin

Αλλά υπάρχει επίσης ο Δάσκαλος.

Olric

Πόσοι Δάσκαλοι για όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Lumin

Αρκετοί. Χρόνος. Ποτέ περισσότεροι.

Olric

Αυτό δεν είναι αρκετό. Το ξέρεις καλά!

Lumin

Θα βάλουμε τα πιο όμορφα ρούχα μας.

Olric

Τονίζουν την ασχήμια μας.

Lumin

Κοίτα με! Είμαι αποκρουστικός;

Olric κατευθύνεται προς το μέρος του και τον αγκαλιάζει με όλη του τη δύναμη.

Κι εγώ σ’ αγαπώ.

Olric

Αλλά είμαστε τόσο λίγοι.

Lumin

Μην ξεχνάς το πλεονέκτημα της ασχήμιας! Αυτή παραμένει.

Olric

Μιλάς για πλεονέκτημα;

Lumin

Είναι έτσι που διασχίζουμε τον Χρόνο.

Olric

Θα ήθελα να είναι λιγότερο μακρύς για μας.

Lumin

Όχι! Είναι η κοινωνία που το θέλει! Αλλά ο Χρόνος είναι μαζί μας.

Olric

Μόνο που δεν είναι παρά μόνο αυτός.

Lumin

Δεν έχουμε ανάγκη παρά μόνο αυτόν.

Olric

Όλος ο κόσμος λέει ότι είναι δύσκολο να πεθάνει, αλλά κατεφέρνουμε να φτάσουμε εκεί.

Lumin

Το σημαντικό δεν είναι να μην πεθάνουμε αλλά να ζήσουμε!

Olric

Εκεί βρίσκεται η ουσία του προβλήματος.

Στη γωνία της σκηνής, βρίσκεται ένας ηθοποιός κουλουριασμένος. Ενας άλλος εμφανίζεται και κατευθύνεται προς το κέντρο. Κοιτάζει το κοινό κι ανοίγει τα χέρια.

Emery

Θα γίνουμε το μοντέλο του Δασκάλου! Σιωπή.

Numance

Η δύναμη της φαντασίας είναι απίστευτη.

Ο Emery καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνος. Κοιτάζει γύρω του.

Emery

Ποιος είναι εδώ;

Numance

Εγώ είμαι, ο Numance.

Emery

Δεν θα κάνουμε το μοντέλο;

Περιμένει με ανυπομονησία την απάντηση.

Numance

Βεβαίως, βεβαίως, μόνο.

Emery, διαβεβαιώνοντας.

Τότε γιατί δεν είσαι χαρούμενος;

Numance

Δεν ξέρω. Χρόνος. Απλά μου μοιάζει γελοίο που κάνουμε τα μοντέλα.

Emery

Γιατί λοιπόν,  ο Δάσκαλος δεν είναι όντως ο φίλος μας;

Numance

Αυτό είναι το μόνο πράγμα για το οποίο είναι βέβαιος.

Emery

Τότε δεν καταλαβαίνω.

Numance

Ίσως δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις.

Emery

Αλλά δεν είμαστε τίποτα.

Numance

Τι είμαστε τότε;

Emery, περήφανος.

Τα μοντέλα του Δασκάλου! Η αφρόκρεμα!

Numance

Κι αν ο Δάσκαλος δεχτεί κριτικές εξαιτίας μας;

Emery

Οι κριτικές θα είναι αναγκαστικά καλές.

Numance

Μα γιατί;

Emery

Γιατί είμαστε τα μοντέλα του!

Numance

Είσαι απίστευτος!

Emery

Αμφιβάλλεις;

Numance

Κι αν είναι ο μαθητευόμενος που μας ζωγραφίζει;

Emery, ξαφνιασμένος.

Πώς; Χρόνος. Αλλά αυτός δεν μας αγαπάει.

Numance

Το ξέρω καλά. Χρόνος. Είναι ενοχλητικό;

Emery

Δεν βλέπει την ομορφιά μας.

Numance

Ποια ομορφιά;

Emery

Πώς, ποια ομορφιά; Δεν βλέπεις ότι είμαστε όμορφοι;

Numance

Ξέρεις, είναι δύσκολο…

Emery

Κοίτα μας !

Numance

Αυτό μου προκαλεί πόνο. Χρόνος. Δεν είμαστε υπέροχοι για τους άλλους, αλλά είμαστε ακόμα για μας.

Emery

Η εικόνα σου σε φοβίζει;

Numance

Πώς να το κάνουμε διαφορετικά;

Emery

Αρκεί να με κοιτάξεις!

Numance, λυπημένος

Αλλά είσαι όπως εγώ…

Emery

Ακριβώς, δεν είσαι μόνος!

Μαύρο.