Θα μπορούσε να ήταν μία μικρή σαλαμάνδρα, μία μικρή ταραντούλα, ένα μικρό σαμιαμίδι ή μια μικρή σαύρα. Μόνο που δεν ήταν κανένα από αυτά. Όλα αυτά τα μικρά όντα ήταν γούρια. Αλλά ήξερε ότι η ευτυχία δεν είχε κανένα νόημα. Γιατί, λοιπόν, να την μεταφέρει; Δεν μπορούσε να φέρει παρά το χρώμα. Κι όμως, μόνο αυτό του αοράτου. Αυτός ήταν ο μικρός χαμαιλέων. Έμοιαζε με όλους, αλλά κανείς δεν του έμοιαζε. Ήταν μικρός και γέρος ταυτόχρονα. Άγγιζε τα δύο άκρα της ζωής και ως εκ τούτου, ήταν διπλά στο περιθώριο της κοινωνίας. Ωστόσο, ο ίδιος δεν είχε καμία σχέση με την κοινωνία. Δεν αγαπούσε παρά μόνο τους ανθρώπους. Έμοιαζε σαν ένας αρλεκίνος, αλλά κατά βάθος ήταν περισσότερο ένας λευκός κλόουν. Είχε αναμφίβολα γεννηθεί από τύχη, αλλά ήταν βέβαιο ότι θα πέθαινε από ανάγκη. Η φύση του ήταν απαραίτητη για το χρώμα, όπως ένας καθρέφτης ήταν στο φως. Δεν κοίταζε, έβλεπε. Δεν εξέταζε, συλλογιζόταν. Μόνος, για τους άλλους, για τους άλλους, μόνος. Ήταν άχρηστος για την κοινωνία, επειδή ήταν σπάνιος. Ήταν σπάνιος επειδή ήταν ανθρώπινος. Ο μικρός χαμαιλέων δεν ήξερε ότι αυτή η ιδιότητα ήταν τερατώδης για την κοινωνία. Αλλά ήξερε ότι αγαπούσε τα μικρά τέρατα, επειδή ήταν πάρα πολύ ανθρώπινα. Δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι η κοινωνία δεν θα τον άφηνε να αναπτυχθεί έτσι ο ίδιος ήταν ευχαριστημένος με το να είναι γέρος με τον τρόπο του. Με τον χρόνο της σοφίας, ο μικρός χαμαιλέων κατανόησε την ιστορία του μικρού σκαθαριού και άλλαξε χρώμα.