Δεν κάθισε.
Παρέμεινε όρθιος λόγω σεβασμού.
Όσο πιο κοντά γινόταν
ενώ ήταν πάντα μαζί.
Ήξερε ότι δεν είχε αποφύγει το βόλι…
κι ότι έδειχνε το νοητικό σχήμα
της πλάγιας αντεπίθεσης.
Δεν έφτανε ο αποκλεισμός από τη θάλασσα
κι ο κίνδυνος παρέμεινε
άλλωστε το είχε δείξει η ιστορία.
Τα τείχη της θάλασσας δεν επαρκούσαν
κι έπρεπε να προστατέψουν τη γη
την πατρίδα της ελευθερίας και του φωτός
ακόμα και από τους ραγιάδες
που συμμαχούσαν τόσο εύκολα με τη βαρβαρότητα
για να σώσουν το τομάρι τους
που δεν άξιζε αυτό που είχαν γδάρει τα κτήνη.
Όμως δεν είχε ξεχάσει τίποτα
ούτε όσους τους είχαν εγκαταλείψει
γιατί δεν ήθελαν να ζήσουν το κόστος της ελευθερίας
κι είχαν προτιμήσει τη σκλαβιά
για να σωθούν δίχως να ξέρουν
ότι δεν είχαν πια ζωή.
Αυτοί οι σκλάβοι τους είχαν προδώσει και στην Κύπρο
όταν πίστεψαν στις βάρβαρες υποσχέσεις.
Η προσευχή είχε αρχίσει από τη στιγμή
που είχαν κάνει τον σταυρό τους
με το ίδιο χέρι του αετού.