(Όλα τα παιδιά είναι μαζεμένα μπροστά στα ερείπια μιας βυζαντινής εκκλησίας.)
Γεωργία : Και τώρα που μας τέλειωσαν οι πέτρες μας, τι θα κάνουμε ;

Κλεάνθης : Θα μας βοηθήσει η παλιά εκκλησία…

Γεωργία : Μιλάς σοβαρά ;

Κλεάνθης : Η εκκλησία πάντα στάθηκε δίπλα μας !

Γεωργία : Μα οι πέτρες ;

Αγαμέμνονας : Οι πέτρες είναι δικές μας…

Γιώργος Β : Μα δεν είναι μόνο δικές μας !

Γιάννος : Ανήκουν στη μνήμη μας !

Νικόλας : Όμως τι σημαίνει μνήμη δίχως μέλλον ;

Ραφαέλλα : Μελλοθάνατος !

Θεόδωρος : Aρα πρέπει να πάρουμε τις πέτρες της εκκλησίας…

Γιάννα : Αυτές οι πέτρες είναι ιερές…

Κλεάνθης : Κι ο αγώνας μας είναι ιερός !

Χρήστος : Ο αγώνας παρέμεινε ιερός γιατί πάντα σεβάστηκε τη μνήμη μας.

Γιώργος : Στην Ελλάδα μας προτίμησαν να δώσουν βόλια στους τούρκους παρά να τους αφήσουν να χαλάσουν τον Παρθενώνα κι εσύ θες να κλέψουμε τις πέτρες της εκκλησίας μας ;

Στυλιάνα : Αν δεν πάρουμε αυτές τις πέτρες είμαστε χαμένοι…

Aντρη : Μόνο αν τις πάρουμε είμαστε χαμένοι.

Μαρία : Οι πέτρες της εκκλησίας σήκωσαν τους αιώνες για μας.

Στυλιάνα : Όμως ποιος θα μας σώσει αυτές τις μέρες ;

Στέλιος : Κανένας !

Μαρία : Κάποτε οι μέρες πρέπει να είναι οι τελευταίες…

Χάρης : Κι αυτές οι μέρες σημαδεύουν μια ζωή.

Νικόλας : Μα γιατί τώρα ;

Στέλιος : Εμείς δεν ζήσαμε ακόμα…

Θεόδωρος : Αν ήταν να ζήσουμε τόσο λίγο (Χρόνος) γιατί γεννηθήκαμε ;

Χρήστος : Η επιλογή μας είναι μία…

Χάρης : Να ζήσουμε για μας ή να πεθάνουμε για τους άλλους…

Κλεάνθης : Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω άλλη μια άνοιξη…

Γεωργία : Η άνοιξη είναι ακριβή…

Στυλιάνα : Κι εγώ που ήθελα να κάνω πολλά παιδιά…

Γιάννα : Για να τα δω να μεγαλώσουν…

Ραφαέλλα : Aλλη ήταν η μοίρα μας.

Αγαμέμνονας : Aλλη είναι !

Γιώργος : Είμαστε τα τελευταία παιδιά !

Γιάννος : Θέλω να ζήσω !

Γιώργος Β : Κι εγώ !

Aντρη : Θα ζήσουμε για να πεθάνουμε…

Χρήστος : Δεν θ’αφήσουμε κανέναν ν’αγγίξει την εκκλησία μας !

Στυλιάνα : Έχει δίκιο ο Χρήστος ! (Χρόνος) Μπορεί να μας έκοψαν τα φτερά μας εμείς όμως θα παλέψουμε με τα νύχια μας.

Χάρης : Πρέπει να ετοιμαστούμε… (Χρόνος) Σε λίγο θα είναι εδώ.

Γιώργος : Κοιτάξτε καλά αυτές τις πέτρες, αυτή τη γη και τον ουρανό…

Μαρία : Αυτά είναι τα πλούτη μας…

Χρήστος : Ξέρεις, Γιώργο, δεν έχω κανένα παράπονο από τη ζωή… (Χρόνος) Λίγοι μπορούν να διαλέξουν τον τάφο τους.

Γιώργος : Ξέρω το, φίλε μου. (Σιωπή) Γεννηθήκαμε σ’ένα τάφο !

Μαρία : Κι ο Χρήστος γεννήθηκε για δεύτερη φορά σ’ένα τάφο…

(Ακούγεται ένας θόρυβος. Σιωπή. Τα παιδιά έγιναν ένα.)

Aντρη : Τι ήταν αυτό ;

Χάρης : Αυτοί είναι…

(Τα παιδιά κάνουν το σταυρό τους… και γονατίζουν… Σιωπή.)

Γιώργος : Κύπρος ανέστη ! (Σηκώνει τα χέρια του)

Όλοι : Αληθώς ανέστη ! (Σηκώνουν τα χέρια τους. Τελευταία παράκληση.)

(Ακούγονται σφαίρες… Τα τελευταία παιδιά πέφτουν νεκρά.)

(Βυζαντινή μουσική)

(Τέλος) Perfection vol.4 1,1/2003.