Οι πληγές της πέτρας δεν πονούσαν.

Ήταν γεμάτες μνήμες του μέλλοντος.

Δεν έσταζαν παρά μόνο χρώμα

λες και το αόρατο μιλούσε.

Τις έκαιγε ο ήλιος, τις έβρεχε η θάλασσα

μα ο άνθρωπος τις χάραζε.

Ένα κομμάτι εφήμερου

έδειχνε τη μεγαλοσύνη του πνεύματος.

Κι οι αιωνιότητες περίμεναν

το επόμενο έργο.