Σωτήρης: -Η  Άνοιξη ήρθε! Χρόνος. Πολλοί δεν την περίμεναν καν φέτος. Χρόνος. Πίστευαν ότι αυτός ο μαύρος χειμώνας δεν θα τελείωνε ποτέ. Δεν ήξεραν για την αντίσταση της Φύσης. Σιωπή. Τόσο καιρό από το παράθυρό μου έβλεπα μόνο νεκρά δέντρα ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έδιναν τα δέντρα χωρίς φύλλα. Κάθε μέρα κοίταζα το παραμικρό ίχνος, κάποιο σημάδι που θα είχε αφήσει η γενναιοδωρία της  Άνοιξης. Αλλά μάταια. Λες και μας είχε ξεχάσει. Και δεν μπορούσα να πείσω κανένα ότι θα έρθει η  Άνοιξη. Αλλά σήμερα, μάλιστα γι’ αυτόν τον λόγο σου γράφω, είδα επιτέλους ίχνη και πάνω στα δέντρα. Διότι τα λουλούδια δεν επαρκούν, πάντα πρέπει να κοιτάζεις και τα δέντρα γιατί αυτά αντέχουν, ξέρουν από στρατηγική ανθεκτικότητας. Έτσι εντόπισα τα πρώτα φύλλα του πράσινου. Ίσα ίσα που φαινόταν, αλλά τα είδα, να ξέρεις, γιατί ήξερα πού θα εμφανιστούν. Μπορεί άλλοι να μην τα είδαν, αλλά για μένα ήταν η απόδειξη ότι η  Άνοιξη θα νικούσε την πανδημία. Η μαύρη πανούκλα μπορούσε να είχε εξολοθρεύσει τόσους ανθρώπους, αλλά ήταν ανίκανη να σταματήσει τον ερχομό της  Άνοιξης.  Ήθελε δεν ήθελε η πανδημία, η εποχή της αναγέννησης είχε έρθει στην ώρα της. Δεν ήταν λοιπόν αήττητη αυτή η καταστροφή. Έπρεπε απλώς να συνεχίσουμε τον αγώνα για ν’ ακολουθήσουμε το μονοπάτι της  Άνοιξης. Κανείς δεν θα έβλεπε με τον ίδιο τρόπο αυτήν την εποχή. Και θα ήθελα κι εσύ, αν ζεις την ίδια εποχή, να καταλάβεις πόσο σημαντική είναι για να ξεφύγεις από την παγίδα κάποιας άλλης πανδημίας.