Δεν είχε δει πολλά βιβλία στη ζωή της αλλά αυτό ήταν πραγματικά διαφορετικό. Επειδή ήταν βαρύ, της κράτησε τα άλλα όσο το κοίταζε. Δυσκολευόταν με τα γράμματα, σαν να ήταν μιας άλλης εποχής… Δεν ήξερε ότι ήταν η αλήθεια. Ο μικρός άνθρωπος όταν είδε ότι πάλευε να αποκρυπτογραφήσει αυτή τη γλώσσα, ένιωσε τη καρδιά του να φουσκώνει. Ήταν ικανή να βρει τις νότες μέσα στους ήχους χωρίς να την ενοχλεί ο θόρυβος. Ταυτόχρονα τον κρυφοκοίταζε για να δει τι έκανε, χωρίς όμως να του μιλήσει. Η κρυφή συνάντηση παρέμεινε σιωπηλή όπως ήταν το πρέπον μέσα στη βιβλιοθήκη. Τελικά πήρε το τετράδιο που είχε στα χέρια της. Εκεί έβαζε τις σημειώσεις της. Κι έγραψε πάνω του μόνο μία λέξη. Ευχαριστώ. Δεν απάντησε αμέσως και του έδωσε το τετράδιο να γράψει. Έτσι με τη δική του πένα έγραψε το σύμβολο του κενού: ∅. Λυπήθηκε που το είδε αλλά κατάλαβε πως ήταν η αρχή και το αγκάλιασε: { ∅ }. Ούτε ένα λεπτό δεν κράτησε αυτή η συνάντηση, αλλά το βιβλίο των ψυχών είχε εμφανίσει νέες λέξεις, σαν να διάβαζε το τετράδιό τους. Κανένας  δεν είχε ζητήσει στον άλλο ποιος ήταν. Η αναγνώριση είχε γίνει μέσω του βιβλίου. Οι ψυχές τους ήταν ανθισμένες πια μετά από χρόνια. Της έδειξε τον σελιδοδείκτη του βιβλίου και τον έβαλε εκεί όπου είχε σταματήσει. Εκείνη κατάλαβε ότι είχε δει πού είχε βρει την απάντηση στο πρόβλημα που είχε. Πρώτη φορά έβλεπε αυτήν την ικανότητα σε άνθρωπο. Αλλά δεν του το είπε… Αναρωτήθηκε αν ήξερε πραγματικά για αυτήν, όχι όμως για πολύ αφού της είπε να τον ακολουθήσει στην ξύλινη γωνιά για να ξέρει πού θα βρίσκεται το βιβλίο. Για να μην τον έχει άλλο ανάγκη. Το κατάλαβε κι έγραψε πάνω στο τετράδιο: θα επιστρέψω και αυτός της απάντησε θα είμαι εδώ.