3102 - Ανθρωπότητα και Χρόνος IV

Ν. Λυγερός

Εάν οι μεγαλοφυΐες είναι ιδιομορφίες στο γνωστικό χώρο της Aνθρωπότητας, οι ιδιοφυΐες είναι ανωμαλίες, με τη μαθηματική έννοια του όρου. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που έστω και αν οι κοινωνίες προσποιούνται ότι τους θαυμάζουν μέσω μιας καθολικής ομοφωνίας, τους προτιμούν νεκρούς. Με άλλα λόγια, κάθε κοινωνία αποδέχεται την ύπαρξη μίας ιδιοφυΐας, αλλά σε μια άλλη κοινωνία. Στους δικούς της κόλπους, τη θεωρεί ως ένα στοιχείο που παράγει μια τόσο μεγάλη γνωστική διαταραχή που της προκαλεί κοινωνική αστάθεια. Εάν οι κοινωνίες φοβούνται τόσο τις ιδιοφυΐες, είναι γιατί αποτελούν τους στυλοβάτες της Aνθρωπότητας. Κάθε μία ιδιοφυΐα είχε τόση επίδραση στην Aνθρωπότητα που η ύπαρξή της μέσω του έργου της δημιούργησε ένα πριν και ένα μετά μέσα στο χωροχρόνο. Άρα, αυτή η διάσπαση είναι πολύ απλά μη αποδεκτή από την κοινωνία. Παράγει μία λειτουργία τύπου Heaviside που καθιστά το χρόνο ασύμμετρο ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Επιπλέον, η κοινωνία δεν μπορεί πια να προσποιείται ότι το παρόν παραμένει αναλλοίωτο. Οφείλει να δεχτεί την ήττα της. Γι’ αυτόν το λόγο, προσπαθεί διαρκώς να εξαλείψει κάθε δυνατότητα εμφάνισης μιας ιδιοφυΐας στους κόλπους της. Είναι ικανή να διαχειρίζεται τα στοιχεία που είναι «απλώς» προικισμένα διότι μπορεί να τα μεταμορφώνει σε κανονικά άτομα. Τα «θεραπεύει» με τον τρόπο της. Δεν αντέχει τις ιδιοφυΐες. Όμως κι εδώ έχει μια φυσιολογική λύση για τη μάζα. Αρκεί να τους θεωρούν ως άτομα ταλαντούχα. Αυτό που έχει σημασία για την κοινωνία είναι ότι ίσως διακρίνονται σ’ έναν τομέα αλλά αυτός είναι τόσο εξειδικευμένος που δεν έχει επιπτώσεις στην ισορροπία της. Αποδεικνύει επίσης ότι τα περισσότερα από αυτά τα άτομα είναι κανονικά στους άλλους τομείς. Άρα αποτελούν απλώς τοπικές διαταράξεις, ενώ οι ιδιοφυΐες αποτελούν εξ ορισμού ολικές διαταράξεις. Τα ταλέντα τους είναι τόσο πολλαπλά και τόσο καταφανή που δεν τους αντέχει η κοινωνία. Δεν αρκείται να τους θέτει στο περιθώριο, διότι η παρουσία τους αυτή καθεαυτή επηρεάζει την Aνθρωπότητα και κατά συνέπεια έχει αντίκτυπο στα στοιχεία της κοινωνίας. Ακόμα μία χαρακτηριστική επίθεση της κοινωνίας είναι να ελαχιστοποιεί την επίδραση της ιδιοφυΐας, εξηγώντας στη μάζα ότι πρόκειται απλώς για μια ιδιοφυΐα η οποία μάλιστα προσεγγίζει την τρέλλα. Είναι, λοιπόν, ανισόρροποι και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε. Αυτή η μορφή επίθεσης αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική εναντίον του Leonardo da Vinci ο οποίος έπρεπε να περιμένει πολλά χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και αιώνες για να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και ελεύθερα την εξέλιξη της Aνθρωπότητας. Ενώ με τον Αρχιμήδη, η λύση υπήρξε πιο ριζική. Εν τούτοις, η επίδραση από τη συμβολή του έργου τους ξεπερνά τα όρια της κοινωνίας τους. Διότι η ικανότητα της ιδιοφυΐας είναι επίσης να δείξει τα όρια της κοινωνίας. Έτσι είναι που δείχνει την ανθρωπιά της.