3216 - Τα δάκρυα της πέτρας

Ν. Λυγερός

Κανείς δεν ενδιαφέρονταν για τη σφαγή του προηγούμενου αιώνα. Παρόλ’αυτά όλα ήταν αναφερόμενα στη διατριβή του δικηγόρου François Surbezy υποστηριγμένη στα 1911. Μόνο πόσα άτομα είχαν διαβάσει αυτό το διδακτορικό; Δεν είχε σημασία, ο παλιός σοφός αποφάσισε να εμβαθύνει τις γνώσεις του πάνω στις χαμιδιανές σφαγές. Ήταν στη βάση του μη γραμμικού συλλογισμού του δάσκαλου του χρόνου. Και έπρεπε να τις καταλάβει εάν ήθελε να τον συντρέξει στην αποστολή του.

–        Δε σας ενοχλώ;

 Ήταν η Αναστασία. Την περίμενε αργότερα αλλά ήταν χαρούμενος που την έβλεπε.

–    Όχι, βέβαια.
–     Διαβάζατε, δεν ειν’ έτσι;
–     Προμηθευόμουν γεγονότα, απαντά εκείνος διότι δεν τολμά να μιλήσει για τις χαμιδιανές σφαγές.

Πλησιάζει στο τραπέζι εργασίας. Φαίνεται να αναγνωρίζει το σύγγραμμα.

–       Αυτός ο δικηγόρος είναι ασφαλώς περιγραφικός αλλά η αντικειμενικότητά του τον εμποδίζει να δει τον τρόμο της κατάστασης.

Ετούτη η φράση ξέφυγε από το στόμα του μικρού κοριτσιού αλλά δεν μπορούσε να ήταν από αυτήν. Ο παλιός σοφός μένοντας έκπληκτος, είπε μόνο:

–      Πώς;
–       Είναι αυτό που ’λεγε ο παππούς μου για το έργο του.

Ετούτη η εξήγηση ήταν αρκετή για να τον παρηγορήσει αλλά η γνώμη του παππού δεν παρέλειπε να τον εκπλήσσει.

–      Ποιες είναι οι πηγές του παππού σου;
 –       Η ζωή!
–       Η ζωή;
–      Η ζωή και ο θάνατος.

Τελικά, δεν συνήθιζε στο στυλ της Αναστασίας. Συνέχισε όμως αυτή την παράξενη συζήτηση.

–      Ο παππούς σου είχε δει με τα μάτια του τις χαμιδιανές σφαγές;
–        Είχε δει να χάνεται όλη η οικογένεια του.
–      Ήταν λοιπόν κει κάτω…

Τι μπορούσε να πει περισσότερο. Ήθελε να της κρύψει τις έρευνες του από φόβο μήπως την πληγώσει και καταλάβαινε ότι επρόκειτο για την απόγονο ενός επιζώντος. Όμως η ηλικία του παππού… Αυτό δεν αντιστοιχούσε…

–      Τα δάκρυα της πέτρας.
–       Τι ’ν’ αυτό;
–     Ένα ποίημα του παππού μου.
–     Από πότε χρονολογείται;
–     Απ’το 1894. Το’ γραψε μόλις πριν από το θάνατο του.

Η τελευταία φράση έπεσε όπως ένα μαχαίρι πάνω στις σκέψεις του παλιού σοφού. Αυτό το μικρό κοριτσάκι είχε ένα παρελθόν απρόβλεπτο. Τι να πούμε για το μέλλον της;