3290 - Δίπλα στο γιατί

Ν. Λυγερός

Κοντά στα σιδερένια λουλούδια της λίμνης, ένα ζευγάρι.

Μυρσίνη: Σε πλήγωσα;
Μιχάλης: Δεν πειράζει…
Μυρσίνη: Το ξέρω ότι σε πλήγωσα. Μη λες ψέματα.
Μιχάλης: Είπα απλώς ότι δεν πειράζει. Δεν είναι ψέμα.
Μυρσίνη: Άρα σε πλήγωσα.
Μιχάλης: Ναι, αλλά δεν πειράζει.
Μυρσίνη: Το θέμα δεν είναι αν πειράζει ή όχι. Απλώς δεν θέλω να σε πληγώνω.
Μιχάλης: Δεν γίνεται αλλιώς.
Μυρσίνη: Μα, γιατί;
Μιχάλης: Γιατί ανήκεις στον κόσμο μου.
Μυρσίνη: Και τι σημαίνει αυτό;
Μιχάλης: Είμαι υπεύθυνος για σένα.
Μυρσίνη: Ακόμα και αν δεν το θέλω.
Μιχάλης: Είμαι το παρελθόν και το μέλλον.
Μυρσίνη: Μα βλέπω μόνο το παρόν.
Μιχάλης: Κοίτα με.
Μυρσίνη: Αυτό κάνω…
Μιχάλης: Όχι, κοιτάς την αγάπη σου.
Μυρσίνη: Κάνω λάθος;
Μιχάλης: Όχι, απλώς δεν βλέπεις την ανθρωπιά.
Μυρσίνη: Θα ’πρεπε;
Μιχάλης: Έχεις δίκιο, δεν έχει νόημα.
Μυρσίνη: Τότε, τι έχει;
Μιχάλης: Το πάθος.
Μυρσίνη: Αυτό δεν είναι που σε πληγώνει;
Μιχάλης: Όχι, η κοινωνία.
Μυρσίνη: Πώς να ζήσουμε αλλιώς;
Μιχάλης: Μέσα στην ανθρωπότητα.
Μυρσίνη: Και τι σημαίνει αυτό για μας;
Μιχάλης: Ότι υπάρχουν οι άλλοι.
Μυρσίνη: Εσένα θέλω, όχι τους άλλους.
Μιχάλης: Κι εγώ το ίδιο. Όμως υπάρχουν και οι άλλοι.
Μυρσίνη: Και πρέπει να θυσιαστείς γι’ αυτούς;
Μιχάλης: Μόνο να πεθάνω.
Μυρσίνη: Ζωντανό σε θέλω, ακούς! Ακόμα και πληγωμένο αλλά ζωντανό.
Μιχάλης: Το ξέρω. Δεν θα σ’ αφήσω.
Μυρσίνη: Είσαι ο άνθρωπος μου!
Μιχάλης: Είμαι η ανθρωπιά σου.
Μυρσίνη: Κοίτα τον ήλιο. Τι βλέπεις;
Μιχάλης: Τη δικαιοσύνη.
Μυρσίνη: Ακόμα και άδικο, εσένα θέλω.
Μιχάλης: Δεν επέλεξα να είμαι δίκαιος.
Μυρσίνη: Τότε, γιατί;
Μιχάλης: Έπρεπε.
Μυρσίνη: Γιατί;
Μιχάλης: Δεν μπορώ να ξεχάσω τα θύματα.
Μυρσίνη: Όλοι το έκαναν και τι έγινε;
Μιχάλης: Οι δίκαιοι δεν τα ξέχασαν.
Μυρσίνη: Πόσοι νομίζεις ότι είναι οι δίκαιοι;
Μιχάλης: Ελάχιστοι.
Μυρσίνη: Ακριβώς! Και νομίζεις πως θα τα καταφέρετε;
Μιχάλης: Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξης μας.
Μυρσίνη: Όχι! Εσένα σε θέλω για μένα.
Μιχάλης: Για σένα ζω.
Μυρσίνη: Αλλά πεθαίνεις για τους άλλους.
Μιχάλης: Θα πεθάνω και για σένα.