– Δάσκαλε, τι ήθελε ο Riemann;

– Να πεθάνει με τους γίγαντες.

– Ενώ οι άλλοι;

– Να ζήσουν με τα άτομα.

– Και η κοινωνία;

– Η κοινωνία δεν ήξερε ότι υπήρχε ο Riemann.

– Και πότε το έμαθε;

– Όταν άκουσε για τον ανύπαρκτο λαό.

– Τι έκανε τότε;

– Έψαξε για τον Riemann.

– Τον βρήκε;

– Όχι!

– Διότι ήταν ανύπαρκτος;

– Διότι την βρήκε αυτός.

– Απέδειξε ότι η ουσία ήταν αλλού.

– Πού;

– Στις ιδιομορφίες.

– Και ποια ήταν η αντίδραση της κοινωνίας;

– Δεν του το συγχώρησε.

– Μα, γιατί;

– Κατάλαβε ότι είχε διαβάσει τους νεκρούς.

– Πότε και πού;

– Όταν ήταν μικρός στη βιβλιοθήκη.

– Ποια βιβλιοθήκη;

– Εκείνη του γυμνασιάρχη του.

– Και ποιον νεκρό διάβασε;

– Τον Legendre.

– Το γάλλο γίγαντα;

– Το γίγαντα της θεωρίας αριθμών.

– Άρα έμαθε και για τους πρώτους.

– Ακριβώς.

– Και για την κατανομή;

– Ναι.

– Ήταν πλέον καταδικασμένος.

– Δεν μπορούσε πια να μην ανήκει στην ανθρωπότητα.

– Έτσι γεννήθηκε η εικασία;

– Δεν υπήρχε άλλος τρόπος.

– Και τώρα τι πρέπει να κάνουμε, δάσκαλε;

– Όχι, τι πρέπει!

– Ποιο είναι το πρέπον τότε;

– Να μην ξεχάσουμε το έργο του.

– Μα πώς είναι δυνατόν;

– Με την εργασία σου.

– Θα κάνω ό,τι μπορώ.

– Ό,τι ξεχάσεις, δεν θα υπάρχει.

– Αυτό πρέπει να ξέρω;

– Πριν ήσουν υπεύθυνος.

– Και τώρα;

– Τώρα θα είσαι ένοχος, αν ξεχάσεις.

– Θα το θυμάμαι, δάσκαλε.