– Πονάω!

– Έπεσες;

– Όχι, χτύπησα.

– Είναι κανείς μαζί σου;

– Όχι, κανένας.

– Πώς νιώθεις;

– Χάλια!

– Πονάς τόσο πολύ;

– Όχι.

– Η μοναξιά τότε.

– Ναι.

– Δεν είσαι μόνη.

– Πως το ξέρεις; Αφού δε με βλέπεις!

– Δεν έχω ανάγκη να σε δω για να σε προσέχω.

– Πως είναι δυνατόν;

– Είναι γιατί δεν είμαστε μόνοι.

– Δεν το καταλαβαίνω.

– Δεν έχει σημασία.

– Τι έχει τότε;

– Η ανθρωπότητα!

– Τότε γιατί μας αφήνει έτσι;

– Αυτό θέλει ο χρόνος.

– Ο χρόνος ;

– Αφού αγαπά την ανθρωπότητα.

– Κι αυτή;

– Αυτή του ανήκει!

– Νομίζεις ότι είμαι καλύτερα τώρα;

– Όχι. Αλλά τώρα ξέρεις ότι δεν υπάρχει λόγος!

– Να είμαι καλύτερα;

– Ναι!

– Πως πρέπει να είμαι τότε;

– Μόνη, μαζί με τους άλλους.

– Εννοείς με την παρέα;

– Δεν υπάρχει παρέα για μας.

– Γιατί;

– Αλλιώς δεν θα ήμασταν μοναδικοί.

– Υπάρχουν οι μοναδικοί;

– Μόνο για μας!

– Και για τους άλλους;

– Υπάρχει μόνο η ουσία.

– Και ποια είναι;

– Κανείς δεν είναι μοναδικός.

– Ή όλοι είναι μοναδικοί.

– Κι όμως τα μονόπετρα είναι σπάνια.

– Γιατί τους ενοχλεί το σπάνιο;

– Διότι αποτελεί λάθος της απόλυτης ισότητας.

– Το σπάνιο είναι αδελφοσύνη.

– Αυτό διορθώνει τις ανισότητες.

– Αυτό επαναφέρει την ελευθερία.

– Από πού;

– Από την ανθρωπιά μας.