Στο κατώφλι της πόρτας, διακρίνονται  δύο άνδρες, σπασμένοι  από τα δεινά. Οι νεαρές γυναίκες κρέμονται γύρω από το λαιμό τους και η αντίστοιχη χαρά τους έρχεται  σε πλήρη αντίθεση με την κούραση των ανδρών. Ο Θανάσης κι η Αθηνά μένουν σε απόσταση. Στη συνέχεια η Αθηνά του πιάνει το χέρι  και τον οδηγεί δίπλα στον Κυριάκο και στον Σωτήρη, οι οποίοι έχουν απελευθερωθεί από την αγκαλιά  της Άννας και της Σούλας. Αυτός αγκαλιάζει και τους δύο. Το τρίο των ανδρών με δάκρυα στα μάτια, περιβάλλεται από τις γυναίκες που παραμένουν προβληματισμένες. Δύο κόσμοι συνυπάρχουν στην ίδια πραγματικότητα: ο πόνος της ύπαρξης και η χαρά της ανεμελιάς. Μόνο η  Αθηνά έχει επίγνωση του άλλου κόσμου…

Κυριάκος, στο Θανάση.

Θα ήμασταν ήδη νεκροί χωρίς την παρέμβασή  σου …

Σωτήρης

Εσύ μας έφερες  πίσω από την κόλαση …

Θανάσης

Η κόλαση δεν έχει καμία πόρτα … Σιωπή.

Σούλα

Είναι τόσο καλό που σας ξαναβλέπω … Χρόνος. Μετρούσαμε τις μέρες …

Κυριάκος, κοιτάζοντας τον Σωτήρη.

Ζούμε μέσα στη νύχτα …

Σωτήρης, κοιτάζοντας τον Θανάση.

Ήμασταν στο ίδιο κελί που …

Θανάσης, διακόπτοντάς τον.

Το ξέρω … Δεν είναι η ώρα …

Σωτήρης, χωρίς να  μπορεί να σταματήσει.

Υπήρχε αίμα παντού … Χρόνος. Μας είπαν ότι ήταν του …

Θανάσης, πιάνοντάς τον  από τον ώμο. Με έναν τόνο απότομο.

Δεν είστε πια μόνοι … Ελάτε να καθίσετε!

Τους κάνει χώρο και κάθονται στην πλησιέστερη καρέκλα και στέκεται πίσω τους.

Σωτήρης, κουρασμένος.

Είμαι τόσο ευτυχής που σας βλέπω …

Τους αγκαλιάζει όλους  και η Άννα κάθεται δίπλα τους.
Άννα, κρατώντας το δεξί του χέρι.

Καλώς ήρθατε στο σπίτι σου!

Κυριάκος βρίσκεται τώρα πίσω από την Άννα.

Σωτήρης, τοποθετώντας το άλλο του το χέρι πάνω  στην Άννα.

Σας ευχαριστώ … Η απουσία του φαίνεται ολοκληρωτική.

Κυριάκος, πιάνοντας την Άννα από τους ώμους.

Δεν σταμάτησε να μιλάει για σένα …

Η Άννα σκύβει και φιλά το χέρι του Σωτήρη.

Άννα

Ψυχή μου …

Θανάσης

Σούλα, αυτή τη φορά ήρθε η ώρα για να πιούμε!

Η Σούλα χωρίς να πει τίποτα γεμίζει τα ποτήρια του καθενός.

Η Αθηνά, η οποία κάθεται δίπλα στην καρέκλα του Κυριάκου, ο οποίος σηκώνει το ποτήρι του.

Στην υγεία των ανδρών!

Ο Θανάσης και ο Κυριάκος παίρνουν θέση  με τη σειρά τους. Στέκονται όλοι όρθιοι τώρα. Τα ποτήρια συγκρούονται για να σπάσει την μοίρα  που στράφηκε εναντίον τους …

Θανάσης, καθισμένος, ακολουθεί όλους τους άλλους.

Ας φάμε, φίλοι μου …

Κατά τη διάρκεια της σκηνής, ο καθένας σερβίρεται και τρώει.

Κυριάκος, στην  Άννα.

Αυτή είναι η συνταγή της μητέρας σου, έτσι δεν είναι;

Άννα, αγκαλιάζοντας τον Σωτήρη που  παραμένει απών.

Από τη στιγμή της «αναχώrησής» σας, το προετοίμαζε καθημερινά … Χρόνος. Ήταν για να αποκρούσει το κακό …
Κυριάκος

Φαίνεται τόσο απλό  να ζήσουμε, όταν είμαστε όλοι μαζί …

Σωτήρης, συνεχίζοντας την φράση του.

Στη μοναξιά μας …!

Σούλα

Εδώ μοιραζόμαστε την ίδια μοναξιά …

Σωτήρης

Δεν μοιραζόμαστε παρά μόνο ό,τι ξέρουμε … Χρόνος. Ξέρεις τι έκαναν στα παιδιά;

Κυριάκος

Σωτήρη, ηρέμησε!

Σωτήρης

Μα γιατί; Θέλει να τα μοιραστεί όλα, έτσι δεν είναι;

Κυριάκος

Όχι, δεν είναι αυτό!

Σωτήρης, εκνευρισμένος.

Τότε,  τι; Μόνο τη χαρά της ζωής; Χρόνος. Δεν την ξέρω πια αυτή τη χαρά …

Άννα

Mα γιατί, αγάπη μου;

Σωτήρης

Στη φυλακή, γνώρισα τον κόσμο του πόνου … Χρόνος. Ήμασταν στην άκρη του χρόνου και όμως συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν έχω φτάσει τον ορίζοντα της μοναξιάς του …

Σούλα

Της μοναξιάς ποιού; Χρόνος. Εκτός αν μιλάς για …

Αθηνά

Ο Θανάσης έχει δίκιο, δεν είναι η ώρα … Σιωπή. Σήμερα είμαστε ευτυχισμένοι …

Σωτήρης

Ποιος το αποφάσισε αυτό;

Θανάσης

Το παρελθόν!

Σούλα

Το παρελθόν;

Θανάσης

Ναι, αυτό που  δεν έχετε δει να πεθαίνει για να δημιουργήσει το παρόν!

Σωτήρης

Λοιπόν, Θανάση, μοιράσου μαζί μας αυτό το παρελθόν …

Κυριάκος

Κάθε ένας από εμάς δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται γι ‘αυτό … Χρόνος. Ενώ εσύ το έχεις  ζήσει …

Θανάσης

Δεν έζησα παρά  μόνο το θάνατο!

Σούλα

Πώς μπορούμε να ζήσουμε το θάνατο;

Θανάσης

Με τη θυσία.

Σωτήρης

Αλλά όλη η ζωή δεν μπορεί να είναι μια θυσία!

Θανάσης

Όλες, όχι! Χρόνος. Μόνο μερικές!

Κυριάκος, σκεπτικός.

Είναι σε αυτούς που οφείλουμε τη ζωή μας …

Σούλα

Αλλά αυτό είναι παράλογο! Πώς να πιστέψουμε κάτι τέτοιο;

Θανάσης

Η γνώση του άτοπου είναι μόνο η αρχή … Στη συνέχεια, έρχεται η συνειδητοποίηση του θανάτου … Μετά  η ανάγκη για ζωή … Για  να  πεθάνει για τους άλλους … Σιωπή.