– Πότε του έγραψες;

– Στις 21 Ιανουαρίου 1935.

– Και πότε σου απάντησε;

– Στις 18 Φεβρουαρίου 1935.

– Άργησε;

– Ήταν άρρωστος και ήθελε να βρει όλες τις πληροφορίες!

– Όλες;

– Του ζητούσα τα πάντα!

– Δεν ντράπηκες;

– Για ποιο πράγμα;

– Ένας διάσημος Καθηγητής Πανεπιστημίου…

– κι εγώ ένας άγνωστος φοιτητής; Αυτό εννοείς;

– Μην το παίρνεις άσχημα.

– Δεν υπάρχει πρόβλημα.

– Συγνώμη αν…

– Έχεις δίκιο. Ακόμα κι εγώ το έγραψα στον Κ. Καραθεοδωρή. Απλώς…

– Τι;

– Απλώς ένας άνθρωπος τέτοιας εμβέλειας…

– Ναι, τι θες να πεις;

– Δεν μπορούσε να στέκεται σε μικρότητες.

– Μάλλον έχεις δίκιο.

– Σου το ξαναλέω: βρήκε ακόμα και τις πιο πρακτικές πληροφορίες που είχα ανάγκη. Και μου έστειλε περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι ζητούσα.

– Σοβαρά;

– Βεβαίως. Ούτως ή άλλως δεν ήξερα ακριβώς τι ζητούσα και του ζήτησα τα πάντα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

– Άλλοι θα μπορούσαν. Απλώς δεν θα τολμούσαν.

– Εγώ δεν μπορούσα.

– Κι αυτός δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ή είσαι άνθρωπος ή δεν είσαι!

– Όπως το είπες!

– Βλέπεις οι καθηγητές δεν αρκούν!

– Επαρκούν όμως οι άνθρωποι!

– Αυτοί και μόνο επιλέγουν να γίνουν δάσκαλοι, κανείς άλλος.

– Πρέπει όμως να υπάρχουν και μαθητές…

– Γιατί;

– Όχι μόνο για τους μαθητές…

– Για ποιον τότε;

– Για το έργο των δασκάλων.

– Για ποιο λόγο;

– Για το μέλλον της ανθρωπότητας.