Οι ζωντανοί θα πεθάνουν και οι νεκροί δεν θα ζήσουν πια, οι επιζήσαντες όμως; Είναι οι άνθρωποι που έζησαν το θάνατο και γνωρίζουν πια την αξία της ζωής. Ξέρουν επίσης ότι δίχως μνήμη, δεν έχει νόημα. Το πλαίσιο της διάλεξης του Νίκου Λυγερού είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν εξετάζει, λοιπόν, ένα κοινωνικό θέμα ή μια εθνική τραγωδία, αλλά τα δικαιώματα της ανθρωπότητας. Δεν μελετά τι πρέπει να γίνει, αλλά το πρέπον. Το ανθρώπινο πεδίο της έρευνάς του έχει και φιλοσοφικές προεκτάσεις. Για να ζήσουν οι άνθρωποι και όχι μόνο να υπάρχουν, πρέπει να επινοήσουν την έννοια του θανάτου. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμβολή του Raphaël Lemkin δεν είναι μόνο η επινόηση της έννοιας της γενοκτονίας αλλά και της ζωής της ανθρωπότητας. Το έγκλημα αναδεικνύει τη ζωή, την αθωότητα και τη δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει μόνο το μοιρολόι και η θλίψη. Μέσω της θυσίας και της αντίστασης, υπάρχει και η χαρά της ζωής και η αξία της υπέρβασης. Η διάλεξη του Νίκου Λυγερού επικεντρώνεται στις ανθρώπινες αξίες που είναι διαχρονικές και όχι στις κοινωνικές αρχές που παραμένουν εφήμερες. Δίνει βάρος στην ανθρωπότητα και στο χρόνο και ερμηνεύει τη νοημοσύνη ως το μέλλον της ανθρωπότητας. Οι ζωντανοί που ήρθαν από το παρελθόν δεν έχουν σχέση με το παρόν διότι ανήκουν ήδη σε αυτό το μέλλον. Γι’ αυτή την πραγματικότητα παλεύουν οι δίκαιοι που δεν πιστεύουν στην τύχη, αλλά ως καταδικασμένοι εις ζωήν αγωνίζονται για την ανάγκη. Ο αγώνας για την ανθρωπότητα δεν είναι μόνο μία αποστολή, είναι και η ολοκλήρωση ενός έργου που γεμίζει με μνήμη τη ζωή μας. Μόνο έτσι ζωντανεύουμε τη μνήμη της ανθρωπότητας, εξηγεί ο Νίκος Λυγερός ως στρατηγικός σύμβουλος και ειδικός των αναγνωρίσεων των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ουκρανών και των Ποντίων.