941 - Το φιλί και το δάκρυ

Ν. Λυγερός

Σκηνή 13

 

 

Αλέξανδρος: Τι με ήθελες;

Ειρήνη: Ήθελα να βρεθούμε…

Αλέξανδρος: Γιατί;

Ειρήνη: Εσένα δεν θα σε προσέξουν…

Αλέξανδρος: Ποιος δεν θα με προσέξει;

Ειρήνη: Μόνο ο Θεός σε προσέχει!

Αλέξανδρος: Και η γιαγιά μου!

Ειρήνη: Ναι, αγάπη μου, έχεις δίκιο… Και η γιαγιά σου…

Αλέξανδρος: Πες μου λοιπόν! Χρόνος.

Ειρήνη: Διστακτική. Ξέρεις τι είναι μια εικόνα;

Αλέξανδρος: Η γιαγιά μου έχει πολλές.

Ειρήνη: Αυτή, όμως, είναι μοναδική.

Αλέξανδρος: Νόμιζα πως όλες είναι μοναδικές.

Ειρήνη: Ναι, σωστά. Χρόνος. Αυτή είναι διαφορετική. Χρόνος. Είναι από την Πόλη!

Αλέξανδρος: Από την Πόλη;

Ειρήνη: Είναι ένα μικρό αντίγραφο από τη μεγάλη…

Αλέξανδρος: Μα τότε δεν είναι μοναδική…

Ειρήνη: Αυτήν ψάχνουν όμως!

Αλέξανδρος: Ποιοι;

Ειρήνη: Τα τσεκούρια της σελήνης.

Αλέξανδρος: Δεν σε καταλαβαίνω…

Ειρήνη: Δεν πειράζει… Σημασία έχει να κρατήσεις αυτήν την εικόνα μαζί σου.

Η Ειρήνη δίνει στο παιδί μια μικρή εικόνα. Ο Αλέξανδρος την κοιτάζει.

Αλέξανδρος: Είναι παράξενη… Χρόνος. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια εικόνα.

Ειρήνη: Αυτό ήθελα να σου πω.

Ο μικρός ξανακοιτάζει την εικόνα και τη φιλά.

Ειρήνη: Όχι, δεν κάνει!

Αλέξανδρος: Μα, και η Παναγιά φιλά τον Χριστό!

Ειρήνη: Άλλο η Παναγιά!

Αλέξανδρος: Εγώ την αγαπώ.

Ειρήνη: Τι σχέση έχει αυτό με το φιλί;

Αλέξανδρος: Όταν αγαπάμε κάποιον, λέει η γιαγιά, πρέπει να πονάμε για αυτόν.

Σκύβει το κεφάλι του.

Ειρήνη: Συγγνώμη, Αλέξανδρε, δεν ήθελα να σε πληγώσω.

Αλέξανδρος: Εκείνη ξέρει ότι θα πεθάνει. Χρόνος.

Ο μικρός Αλέξανδρος κλαίει.

Ειρήνη: Μην ξεχάσεις! Δεν πρέπει να τη δείξεις σε   κανέναν!

Αλέξανδρος: Σκουπίζει τα δάκρυά του με το μανίκι του. Εντάξει! Χρόνος. Ξέρω πού θα την κρύψω!

Ειρήνη: Μη μου το πεις! Δεν πρέπει να το ξέρω!

Αλέξανδρος: Δεν θα το πω σε   κανέναν!

Αφήνει την εικόνα πάνω στο τραπέζι.

Ειρήνη: Εκτός από τον άγνωστο… Χρόνος.

Αλέξανδρος: Ποιος είναι ο άγνωστος;

Ειρήνη: Θα μάθεις σε λίγο… Χρόνος. Όλοι τον περιμένουν…

Αλέξανδρος: Καλώς.

Ειρήνη: Μου φαίνεται παράξενο που δεν σου το είπε η γιαγιά σου… Χρόνος. Εκτός αν… Χρόνος. Α, κατάλαβα τώρα… Σου είπε να μην πεις τίποτα… Έχει δίκαιο, είναι το μυστικό μας.

Αλέξανδρος: Ο άγνωστος ξέρει για την εικόνα;

Δείχνει την εικόνα.

Ειρήνη: Ναι. Σιωπή. Είναι από τους λόγους του ερχομού του.

Αλέξανδρος: Έρχεται από μακριά;

Ειρήνη: Πρέπει να φύγω τώρα…

Αλέξανδρος: Δεν απάντησες!

Ειρήνη: Και μην ξεχάσεις! Σε κανέναν!

Αλέξανδρος: Δεν θα ξεχάσω, δεν θέλω να πεθάνεις.

Ειρήνη: Αχ, αυτή η γιαγιά! Σου έμαθε πολλά και είσαι τόσο μικρός!

Αλέξανδρος: Δεν είμαι μικρός πια. Η Ειρήνη τον αγκαλιάζει και τον σηκώνει. Ο μικρός Αλέξανδρος την αγκαλιάζει και αυτός. Τότε του δίνει ένα φιλί στο λαιμό και δακρύζει κοιτάζοντας την εικόνα ακουμπισμένη πάνω στο τραπέζι. Τώρα ξέρεις και εσύ πως θα  πεθάνω.