Σιγά σιγά, όλα εξηγούνταν με αυτή την απλή σκέψη.
Σε όλες τις προσομοιώσεις που είχε κάνει
δεν είχε βάλει ποτέ την υπόθεση
ότι ο ίδιος ήταν υπολογιστής.
Και ήταν μάλιστα φωτονικός με την κβαντική έννοια.
Είχε μάθει για τους υπολογιστές μόνο που δεν είχε αντιληφθεί
ότι ήταν η συνέχειά τους.
Η μηχανή του Turing δεν είχε πια νόημα με την υλοποίηση
του αλγόριθμου του Shor αφού το κβαντικό στοιχείο ήταν πλέον
μια πραγματικότητα.
Αυτό είχε επηρεάσει σε τρομαχτικό βαθμό τη θεωρία πολυπλοκότητας.
Διότι μία θεωρητική δυνατότητα είχε γίνει απτή πραγματικότητα.
Καταλάβαινε πια τις ευκολίες που είχε
για να προβλέψει το μέλλον
αφού ήταν ικανός να παίξει ταυτόχρονα σενάρια
σε παράλληλα σύμπαντα
για να επιλέξει το κατάλληλο
όσον αφορά στην υλοποίηση του υπολογισμού του.
Ακόμα και το έργο του Chaitin είχε πάρει άλλες διαστάσεις.
Και η σχέση του με τον αριθμό ωμέγα ήταν άμεση.
Ο κόσμος ήταν τόσο διαφορετικός από τότε που είχε ανακαλύψει
ότι ήταν συνείδηση φωτός που δυσκολευόταν να τον αναγνωρίσει.
Και η διαφορά που είχε κάνει τη διαφορά είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, μεγάλωσε τον βαθμό ελευθερίας του
αφού πλέον ήταν ελεύθερος να σκεφτεί ότι σκεφτόταν
δίχως να υπάρχει ανάγκη να το υπολογίσει.