Όλες είχαν μάθει για το ιστορικό Συλλαλητήριο και η καθεμία ετοιμαζόταν να ακολουθήσει την αποστολή. Ήξεραν από παλιά ότι ο μοναχισμός του μοναστηριού δεν ήταν μόνο ατομικό θέμα. Η δράση στο μοναστήρι ήταν συλλογική κι όχι ασκητική και μόνο. Έπρεπε ακόμα να ασχολούνται με τον λαό που υποφέρει, έπρεπε να προστατεύσουν την ιστορία του και η πίστη τους ήταν η δύναμή τους. Αυτήν ήταν έτοιμες να προσφέρουν για να δείξουν το παράδειγμα και στους πιο αδύναμους. Αφού έγινε η διακλάδωση, μερικές ακολούθησαν την πορεία που οδηγούσε στον Λευκό Πύργο, το θέμα ήταν εθνικό και άγγιζε όλον τον Ελληνισμό. Η παρουσία τους ήταν απαραίτητη κι ήξεραν ότι θα ακουστεί και η φωνή της Ανθρωπότητας ανάμεσα στις κραυγές των ανθρώπων για να σωθεί η Ιστορία από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Εκεί όμως ήταν γραμμένο να έρθει και ο Γέροντας των Μετεώρων διότι πάντα προστάτευε την ανάγκη. Έτσι μετά τον Λόγο έγινε η συνεννόηση που ξεπέρασε την επικοινωνία. Όλοι ένιωσαν ότι ήταν μαζί εδώ και χρόνια στον ίδιο διαχρονικό αγώνα και θυμήθηκαν το επαναστατικό πνεύμα των τριάντα φύλλων του ήλιου. Έπρεπε να βρεθούν και τελικά ξαναβρέθηκαν. Η πολυκυκλικότητα είχε δράσει και οι διακλαδώσεις έγιναν δάκτυλα χεριών που φιλήθηκαν σαν εκείνο τον όρκο που είχε γεννηθεί για να απελευθερώσει το Γένος από τη βαρβαρότητα. Τα μάτια τους έλαμψαν όχι όμως τόσο όσο το βλέμμα της Γερόντισσας που προσευχόταν για να πάνε όλα καλά. Κι έτσι πήγαν, χάριν της.