Όσο και να χτυπιούνται μερικοί για να μας πείσουν από τις δύο πλευρές ότι προσπαθούν να βρουν μια λύση για το Κυπριακό, ξέρουμε ότι είναι σε λανθασμένη βάση. Για να υπάρξει λύση πρέπει να υπάρχει διαδικασία επίλυσης. Εδώ από την αρχή έχουν εξαιρέσει από τις διαπραγματεύσεις το ενεργειακό θέμα, ενώ είναι η ουσία και ειδικά για την εξισορρόπηση των οικονομιών. Επίσης, έχουν ασχοληθεί μόνο με τα θέματα με τα οποία συμφωνούσαμε πριν το 1974. Δεν υπάρχει, λοιπόν, επί του πρακτέου καμιά μα καμιά ουσιαστική πρόοδος για τα σοβαρά θέματα όπως είναι το εδαφικό, το προσφυγικό και το περιουσιακό, όλα ως μια εποικοδομητική προσπάθεια. Στην πραγματικότητα, ο καθένας θέλει να φανεί ότι προσπάθησε κι ότι δεν φταίει αυτός για το αναμενόμενο ναυάγιο, για να μην έχει επιπτώσεις και μάλιστα να μπορεί να εκμεταλλευτεί την όλη προσπάθεια για εκλογικούς σκοπούς και μόνο, χωρίς να υπάρχει κανένα όφελος σε εθνικό επίπεδο. Διότι, για το εθνικό η αξιοποίηση της Κυπριακής ΑΟΖ και η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου είναι απαραίτητες όχι μόνο για να υπάρξει μια οικονομική άνεση, που θα προσφέρει ένα θετικό πλαίσιο για την επίλυση, αλλά πιο πολύ διότι κάθε υπογραφή που πέτυχε η Κύπρος με την Αίγυπτο, με το Λίβανο, με το Ισραήλ και με τις ξένες εταιρείες Nobel, Eni, Total, Exxon Mobil δεν είναι επιτυχίες μιας κοινότητας, αλλά μιας χώρας. Αποτελεί, λοιπόν, πρόσθετο επιχείρημα μεγάλης αξίας και σημασίας για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον ζυγό της βαρβαρότητας.