Τα εγκλήματα του κομμουνισμού δεν έχουν ανάγκη από οποιαδήποτε σύγκριση για να θεμελιωθούν ιστορικά και ανθρώπινα. Μάλιστα δεν μας ενδιαφέρουν ούτε οι συγκρίσεις, ούτε οι δικαιολογίες. Αυτά τα εγκλήματα έχουν μέσα τους ακόμα και γενοκτονίες με την έννοια του Lemkin. Σε αυτά τα εγκλήματα δεν υπάρχουν μόνο αυτά της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή είναι υπεύθυνη για το Γολοντομόρ 1932- 1933, για την Μεγάλη Εκκαθάριση 1936- 1938, για το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης 1939- 1941, για το Γκούλαγκ έως το 1953, για την καταστολή της Ουγγαρίας το 1956, για την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας το 1968. Υπάρχουν όμως κι άλλα πολλά. Ας εξετάσουμε μερικά απ’ αυτά για να μην υπάρχει ίχνος αμφιβολίας. Στη Κίνα βρίσκουμε τα Laogai 1950- 1960, αλλά και μετά με αλλαγές, το Λοιμό 1959- 1961, την πολιτιστική επανάσταση που είναι γενοκτονία, την κατοχή του Θιβέτ. Στην Καμπότζη οι ερυθροί Χμερ διέπραξαν γενοκτονία 1975- 1979. Στη Βόρεια Κορέα, ο κομμουνισμός διαπράττει εγκλήματα με στρατόπεδα θανάτου από το 1948 έως σήμερα. Στην Κούβα βρίσκουμε φυλακίσεις, καταδίκες έως θάνατο και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο σταλινισμός, ο μαοισμός, οι Χμερ, η δυναστεία στη Βόρεια Κορέα, ο καστρισμός είναι εκφράσεις του κομμουνισμού. Το γεγονός ότι διαχωρίζονται σε σχέση με τις χώρες που βρίσκονται δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας. Είναι η ίδια ιδεολογία που χρησιμοποιήθηκε για να διαπράξουν αυτά τα συστήματα γενοκτονίες και εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει καμιά αμφισβήτηση αυτών των γεγονότων σε επίπεδο της Ανθρωπότητας. Τώρα αν μερικοί έχουν ιδεολογικά κολλήματα και δεν μπορούν να το εκφράσουν με τόσο ξεκάθαρο τρόπο, αυτό δεν αφορά την Ανθρωπότητα ή την ιστορία της, αλλά τα κράτη όπου ζουν και εκλέγονται. Όμως αν δεν μπορείς να αποδεχτείς τη βαρβαρότητα ενός συστήματος και μιας ιδεολογίας που υποστηρίζεις, θέλει να πει ότι δεν σέβεσαι καθόλου τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν μπορείς να εκπροσωπείς επίσημα μια χώρα που είναι δημοκρατική και τα σέβεται από τότε που υπάρχει.