Χάρη στην έννοια της γενοκτονίας που επινόησε ο Raphael Lemkin, αποκτήσαμε ένα εργαλείο για την αντιμετώπιση των θεμάτων που αφορούν ακραία εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια έγινε κατανοητό μετά τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, ότι μια γενοκτονία δεν αφορούσε αποκλειστικά ένα λαό αλλά την ίδια την Ανθρωπότητα. Και μέσω της αναγνώρισης και γενικότερα της διαδικασίας διόρθωσης, αντιληφθήκαμε ότι έπρεπε να εξελιχθούμε και οι διεκδικήσεις μας να μην είναι μόνο τοπικές αλλά να αφορούν όλους τους λαούς που έχουν υποστεί μια γενοκτονία. Με αυτόν τον τρόπο, οι άλλοι λαοί κατανόησαν ότι έπρεπε να πάρουν θέση και να μην παραμείνουν ουδέτεροι ανάμεσα στα θύματα και τους θύτες, δηλαδή να μην αποδέχονται τις πράξεις της βαρβαρότητας ως δεδομένα στα οποία δεν μπορούν ν’ αντισταθούν. Όταν εμφανίστηκαν τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Λαών κι έγιναν αποδεκτά σε επίπεδο Ηνωμένων Εθνών, τότε η ανάγκη για το επόμενο βήμα έγινε πραγματικότητα. Έτσι γεννήθηκε και η διατύπωση των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Τώρα στο πλαίσιο της εκατονταετίας της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, θα μπορούσε ο Ελληνισμός να ζητήσει την αναγνώρισή τους στα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ελληνισμός είναι γνωστός σε όλους ως σύμβολο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, αποτελεί δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα και είναι ικανός να υποστηρίξει έμπρακτα μια πρόταση για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Ας κινηθούμε λοιπόν στρατηγικά σε αυτό το επίπεδο για να βοηθήσουμε στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας.