Σιγά σιγά ανακαλύπτουμε στοιχεία που αποδεικνύουν έμπρακτα ότι υπήρχαν λανθασμένες κινήσεις και εκτιμήσεις την ώρα των διαπραγματεύσεων κι ότι την ώρα που ο ελληνικός λαός θεωρούσε ότι δίναμε σκληρή μάχη, στην πραγματικότητα παράλληλα γινόντουσαν κι άλλου τύπου πράξεις και προετοιμασίες εδάφους, που δεν είχαν καμιά σχέση με τον αρχικό σκοπό. Μιλούμε για σχέδια όταν τα σενάρια είναι εναλλακτικά κι όχι όταν το δεύτερο θάβει εξ ολοκλήρου τις προσπάθειες του πρώτου. Στην συνέχεια πρέπει ν’ αντιληφθούμε το εξής πολύ απλό νοητικό σχήμα. Όταν σε μια διακλάδωση η μία από τις δύο επιλογές είναι αδιέξοδος, τότε όχι μόνο δεν είναι ουσιαστικά διακλάδωση, αλλά ουσιαστικά είναι μονόδρομος με εμπόδια όταν επιλέγεις την αδιέξοδο. Επίσης, η αποκάλυψη του όλου θέματος δείχνει ότι δεν έχει υπολογιστεί το ιστορικό κόστος της όλης διαδικασίας, ενώ δεν υπήρχε προοπτική με τη tabula rasa, διότι υπήρχε ουρά. Δεν ήταν λοιπόν μια απλή έρευνα χωρίς επιπτώσεις πάνω σ’ ένα δέντρο αποφάσεων, αλλά μια κοστοβόρα διαδικασία με συνέχεια, αφού ταυτόχρονα έπαιζαν και άλλοι. Κι ενώ αυτές οι στρατηγικές συμπεριφορές προβλέπονται πάντα από τη θεωρία παιγνίων, δεν έχουν νόημα στη θεωρία αποφάσεων που επιλέχτηκε ως πεδίο δράσης.