Όταν οι μεγάλες χώρες άρχισαν να μιλούν για την έννοια της ΑΟΖ, για την κύρωση της Συμφωνίας Montego-Bay 1982, για τη θέσπιση και την οριοθέτηση, λέγαμε ότι είναι μεγάλες χώρες. Όταν η Κύπρος που έχει κατεχόμενα, πρόσφυγες, εγκλωβισμένους και αγνοούμενους έκανε τη θέσπιση το 2004 και τις οριοθετήσεις της το 2003, το 2007 και το 2010 είπαμε ότι είναι η Κύπρος και δεν έχει καμιά σχέση. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ότι δεν σεβόμαστε τους ίδιους τους Έλληνες γιατί εξετάζουμε μόνο και μόνο τους ψηφοφόρους, ενώ τα πράγματα αλλάζουν με ραγδαίο τρόπο. Τώρα είναι η Δυτική Αρμενία που είναι κατεχόμενη προς το παρόν λόγω της γενοκτονίας των Αρμενίων, που έχει μια εξόριστη κυβέρνηση, που έχει μόνο πρόσφυγες, που μιλά για τη θέσπιση της ΑΟΖ της. Αυτή τη φορά ποια δικαιολογία θα βρούμε για να δικαιολογήσουμε και πάλι τον ραγιαδισμό και τη γραφειοκρατία; Διότι οι εξελίξεις είναι πλέον ορατές και μάλιστα σε πολλά επίπεδα και σε διάφορες χώρες. Όλο και πιο πολύ η ΑΟΖ εξελίσσεται σ’ ένα στρατηγικό εργαλείο μεγάλης αξίας, η οποία εμπεριέχει και στοιχεία απελευθερωτικού αγώνα. Πότε, λοιπόν, αυτό θα γίνει κατανοητό; Θα πρέπει να περιμένουμε την επόμενη κυβέρνηση πάλι;