Πριν μερικές εβδομάδες είχαμε επισημάνει ότι το νέο γεωλογικό μοντέλο στόχευσης κοιτασμάτων υφάλων ασβεστολίθου στην Ανατολική Μεσόγειο -όπως αυτό καταρτίστηκε από την ιταλική εταιρεία ΕΝΙ- άλλαξε με καινοτόμο τρόπο τις ενεργειακές προοπτικές της μείζονος περιοχής ιδιαίτερα στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Είχαμε επίσης επισημάνει μέσω σχετικής χαρτογράφησης ότι στο κυπριακό θαλάσσιο οικόπεδο 11 της εταιρείας TOTAL υπάρχουν τουλάχιστον 4 στόχοι κοιτασμάτων βιογενούς φυσικού αερίου τύπου Ζορ αλλά και 2 στόχοι στο θαλάσσιο οικόπεδο 10 οι οποίοι φαίνεται να είναι μεγαλύτεροι σε μέγεθος από το υπεργιγαντιαίο αιγυπτιακό κοίτασμα Ζορ. Το κυπριακό θαλάσσιο οικόπεδο 8 φαίνεται επίσης να συμπεριλαμβάνει 3 τουλάχιστον στόχους τύπου Ζορ, ενώ το κυπριακό γεωτεμάχιο 6 δεν συμπεριλαμβάνει στόχους τύπου Ζορ αλλά τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο στόχο φυσικού αερίου τύπου Λεβιάθαν.
Με βάση τις παραπάνω νέες προοπτικές αποθεμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή -είδαμε ξαφνικά για πρώτη φορά- να εμφανίζονται μαζικά πετρελαϊκοί κολοσσοί στον προκηρυχθέντα διαγωνισμό 3ου γύρου κυπριακών αδειοδοτήσεων όπως η Exxon Mobil, TOTAL, ENI, STATOIL, SHELL. Ο χάρτης δίνει μία εικόνα των ενεργειακών δυνατοτήτων της περιοχής αλλά παράλληλα καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο αυξήθηκε το επενδυτικό ενδιαφέρον των εταιρειών Νότια της Κύπρου. Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι πολύ σοφά η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έβαλε στον 3ο γύρο αδειοδοτήσεων το θαλάσσιο οικόπεδο 7 μέσα στο οποίο φαίνεται να υπάρχει, σύμφωνα με την εταιρεία Spectrum ένας στόχος φυσικού αερίου 5 φορές μεγαλύτερος από το κοίτασμα Ζορ. Κατά τη γνώμη μας ο υπεργιγαντιαίος αυτός κυπριακός στόχος κοιτάσματος πρέπει να παραμείνει ως στρατηγικό απόθεμα για την Κύπρο, διότι σε περίπτωση που η αναμενόμενη έρευνα υδρογονανθράκων στην περιοχή οδηγήσει σε νέες σημαντικές ανακαλύψεις τα στρατηγικά αυτά αποθέματα θα πάρουν κάποια στιγμή πολύ μεγαλύτερη γεωπολιτική και οικονομική αξία.
Παραμένει σήμερα το ερώτημα πότε η Ελληνική πλευρά θα ενδιαφερθεί για να καταρτίσει μία ανάλογη με την Κύπρο στρατηγική. Θεωρούμε ότι όσο ζούμε και τρεφόμαστε αποκλειστικά από εισαγωγές αυτό θα συμβεί μόλις η ελληνική οικονομία καταλάβει ότι δεν έχει την δυνατότητα να καταβάλλει πλέον συντάξεις στους πολίτες της αλλά μόνο δελτία τροφίμων.