Όταν εξετάζουμε την Ουκρανία τοποστρατηγικά βλέπουμε τέσσερις περιοχές που έχουν κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Η μεγαλύτερη είναι χερσαία, οι άλλες τρεις έχουν πρόσβαση στη θάλασσα: η μια με κλειστό τρόπο, η επόμενη ως χερσόνησος και η τελευταία με ανοιχτό τρόπο. Αυτές οι διαφορές συνδυάζονται και με τα δεδομένα της γεωστρατηγικής. Έτσι δεν είναι τυχαία η κρίση στη χερσόνησο και η εμπλοκή στην κλειστή περιοχή. Λειτουργικά έχουν το ρόλο του προμαχώνα και του προπύργιου σε επίπεδο πολιορκητικής. Είναι λοιπόν σημαντικό να αναδειχτούν αυτές οι διαφορές που κάνουν τη διαφορά. Τώρα αν ενσωματώσουμε αυτά τα δεδομένα στο πλαίσιο της χρονοστρατηγικής, τότε βλέπουμε ότι παλαιότερα υπήρχε μόνο η χερσαία περιοχή, η οποία βρισκόταν πιο βόρεια στο σύνολό της. Με άλλα λόγια, η Ουκρανία δεν είχε καθόλου πρόσβαση σε θάλασσα. Στην συνέχεια η εξέλιξη του χρόνου έδειξε την πορεία. Έτσι εμφανίστηκαν οι δύο περιοχές: η κλειστή και η ανοιχτή. Διότι είναι οι άμεσες επαφές με το χερσαίο και τη θάλασσα. Αυτή η μορφή είναι η πιο σταθερή. Όσο για τη χερσόνησο φαίνεται ότι η σχεδόν επαφή με άλλο σημείο της ακτής εξηγεί το φαινόμενο. Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια ισορροπία του Nash λόγω μιας κατάστασης διπλού έλεγχου που γνωρίζουμε στο παίγνιο go, όπου ο πρώτος παίχτης που παίζει σε αυτήν την περιοχή για ν’ αλλάξει τα δεδομένα, χάνει στη συνέχεια. Έτσι κανένας δεν κάνει την κίνηση που προκαλεί πράξη λόγω μη αναστρεψιμότητας. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται κατανοητό τι ονομάζεται συγχρονικά κρίση και ποια είναι η επίλυσή της, η οποία είναι θέμα χρόνου για όσους βλέπουν τα νοητικά του σχήματα.