Με την υπογραφή του Δικαίου της Θάλασσας και τη θέσπιση της ΑΟΖ της, η Δυτική Αρμενία αλλάζει φάση και περνά ουσιαστικά από τη θεωρία αποφάσεων στη θεωρία παιγνίων. Όσο ο αγώνας της ήταν μόνο και μόνο χερσαίος, καμία χώρα της περιοχής εκτός βέβαια από το κατοχικό καθεστώς δεν της έδινε σημασία. Τώρα όμως που διεκδικεί κυριαρχικά δικαιώματα και ειδικά στη Μαύρη Θάλασσα, η Γεωργία, η Ρωσία και η Ουκρανία ως διάδοχες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της δίνουν σημασία, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο. Διότι υπάρχει το πρόβλημα του Μπατούμ, της Κριμαίας και της διαδοχής όσον αφορά στην έννοια της μέσης γραμμής, αλλά και της οριοθέτησης των συνόρων, αλλά και την ΑΟΖ. Με άλλα λόγια η θέσπιση της ΑΟΖ της Δυτικής Αρμενίας της δίνει μια άλλη διάσταση όσον αφορά στη γεωπολιτική και αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό στη Γενεύη. Διότι τώρα υπάρχει το πλαίσιο της χρήσης και της αξιοποίησης της αποκλειστικής αλιείας που μπορεί να μπει άμεσα και αμέσως στις διαπραγματεύσεις, αλλά βέβαια και των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, που βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία ενδιαφέρουν όλους αυτούς τους παίκτες, αλλά ταυτόχρονα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως το αποδεικνύουν τα άρθρα του ενεργειακού χάρτη. Έχει λοιπόν η Δυτική Αρμενία μια πρωτοβουλία για τις δράσεις σε αυτόν τον τομέα και βρίσκει ήδη ανταπόκριση από άλλα κράτη, τα οποία στο παρελθόν είχαν κάνει υποστηρικτικές πράξεις πιο διακριτικές, ενώ τώρα μιλούν πιο ανοιχτά γι’ αυτά τα δικαιώματα που αποτελούν στρατηγική πλατφόρμα και για άλλους δεσμούς.