Ο κήπος είχε μόνο πέτρες και άμμο.
Τίποτα άλλο.
Σαν να ήταν τα φυτά της αιωνιότητας.
Ο ήλιος έλουζε τα πάντα, αλλά με τον πιο απλό τρόπο.
Τίποτα δεν μπορούσε να θυμίσει
αυτό που είχε γίνει εδώ
στην κόκκινη περίοδο.
Το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας είχε απαγορέψει τα πάντα
εκτός από τη βαρβαρότητα.
Και αυτή πήρε σε αυτήν την περιοχή τη μορφή
της ανθρωποφαγίας.
Για τους φανατικούς του Mao, όλοι οι διανοούμενοι
ήταν κατάσκοποι και οι καθηγητές ύποπτοι.
Έτσι με το δίκιο τους τα κόκκινα παιδιά κατασπάραζαν τους πάντες.
Η καθηγήτρια γεωγραφίας, ζωγραφικής έπεσε θύμα
συλλογικού ξυλοδαρμού των μαθητών.
Η Wu Shufang πέθανε.
Όμως τότε άρχισε το χειρότερο.
Αφού τη μετέφεραν κοντά στον ποταμό, τα παιδιά
της βαρβαρότητας την άνοιξαν και της έκοψαν την καρδιά και το συκώτι. Στη συνέχεια έκοψαν τα μπούτια της. Μάζεψαν το κρέας σε πλαστικές σακούλες και πέταξαν τον σκελετό της στο ποτάμι.
Ύστερα επέστρεψαν στο σχολείο κι εκεί έψησαν το κρέας
το έφαγαν εβδομήντα με ογδόντα μαθητές.
Όταν ανακρίθηκαν, εξήγησαν ότι πρόκειται
για κρέας ιδιοκτήτη
κι ήταν τιμή για αυτά
να εξοντώσουν με τέτοιο τρόπο
τους εχθρούς της Κίνας.
Το κομμουνιστικό κόμμα είχε επηρεάσει
τόσο πολύ τα παιδιά
που είχαν γίνει άγρια.
Τίποτα δεν τα σταματούσε όταν έβρισκαν ένα θύμα.
Στην περιοχή Guangxi
η ανθρωποφαγία δεν ήταν σπάνιο γεγονός.
Ήταν ένας τρόπος αντιμετώπισης των εχθρών.
Εξαιτίας αυτής της ιδεολογίας
στις 18 Ιουνίου 1968
η Wu Shufang
πέθανε δύο φορές.
Όμως το πνεύμα της παραμένει
στη συλλογική μας μνήμη.
Και κανένας υποστηριχτής
αυτής της βάρβαρης ιδεολογίας
δεν μπορεί να μας πείσει
για την αθωότητά της.
Διότι προσπάθησε να φάει την Ανθρωπότητα.