Ο κομμουνισμός της Κίνας είχε βάλει στόχο
τέσσερα παλιά πράγματα:
– τις παλιές ιδέες
– τον παλιό πολιτισμό
– τις παλιές παραδόσεις
– τις παλιές συνήθειες.
Η επανάσταση όπως ονόμασαν αυτή την ωμή βαρβαρότητα
άρχισε στις 20 Αυγούστου 1966.
Ήθελε να συνθλίψει και να καταστρέψει τα τέσσερα παλιά πράγματα.
Οι κόκκινοι φύλακες δεν είχαν ξεκάθαρες οδηγίες για
το τι σημαίνει ακριβώς παλιό και τι αφορούσε,
αλλά ήξεραν ότι αυτό σήμαινε ότι οτιδήποτε ήταν πριν
το 1949 έπρεπε να μην υπάρχει πια.
Και οι διανοούμενοι ήταν η προσωποποίηση αυτών
των τεσσάρων παλιών πραγμάτων.
Οι κόκκινοι φύλακες βανδάλισαν την κινέζικη αρχιτεκτονική
έκαψαν τα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας,
έσκισαν πίνακες ζωγραφικής, έσπασαν αγάλματα αρχαιότητας.
Έκαψαν τα βιβλία γενεαλογίας.
Όσοι είχαν αυτά τα αντικείμενα τιμωρήθηκαν.
Κορόιδευαν τους διανοούμενους, τους έβαζαν φυλακή,
τους βασάνιζαν και τους εκτελούσαν.
Ο στόχος τους ήταν τα τέσσερα παλιά πράγματα,
τα κακά στοιχεία, ο χριστιανισμός, ο ιμπεριαλισμός,
οι ξένες θρησκείες.
Κατέστρεφαν ακόμα και τα κοιμητήρια.
Διότι ο θάνατος δεν ήταν το τέλος των μαρτυρίων.
Τα βασανιστήρια συνέχιζαν και μετά.
Οι γενοκτονημένοι δεν ήταν απλώς νεκροί.
Πέθαιναν πολλές φορές
για να μη μείνει τίποτα
κανένα ίχνος
ανθρωπιάς.
Κι όσοι μάθαιναν για τα γεγονότα
έλεγαν ότι πρόκειται
για κτηνωδία
αλλά δεν τολμούσαν καν
να σκεφτούν
ότι επρόκειτο
για την υλοποίηση μιας ιδεολογίας.
Δεν ήταν μόνο ο Μάο.
Αυτός ο κομμουνισμός πίστευε
πως είχε πεθάνει η ιστορία.
Όμως αυτή επέζησε
με πολλούς νεκρούς
και πληγές
κι εμείς τώρα είμαστε
η ζωντανή μνήμη της Ανθρωπότητας.