Τα σπασμένα δάκτυλα είναι ευφημισμός.
Στην πραγματικότητα οι κόκκινοι φύλακες
συνέθλιβαν τα δάκτυλα
για να μη μπορούν να ξαναπαίξουν πιάνο
όμως έσπασαν τα μπράτσα των ακροβατών .
Μη αναστρέψιμες πράξεις
ενάντια στους καλλιτέχνες.
Κι όταν δεν τους σκότωναν άμεσα
τους έστελναν στα καταναγκαστικά έργα
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Laogai.
Κατηγορούσαν ακόμα και τους γονείς τους
οι κόκκινοι φύλακες
όταν έβλεπαν ότι δεν ήταν
αρκετά καλοί κομμουνιστές.
Κι αυτούς τους έδερναν
και τους εκτελούσαν δίχως έλεος.
Ποιος θυμάται ακόμα αυτά τα θύματα;
Ποιος τα αποκαλεί με το όνομα τους
δηλαδή γενοκτονημένους;
Ποιος αντέχει ν’ακούσει
τις ιστορίες τους
για να μην χαθεί
η ιστορία της Ανθρωπότητας
εκτός από τη μνήμη μέλλοντος;
Και σαν να μην έφτανε αυτή η αδικία
έχουμε ακόμα άτομα
που τιμούν αυτές τις πράξεις
κι είναι περήφανα
για τις πράξεις τους
γιατί κατάφεραν ν’ αντισταθούν
σε όλους τους εχθρούς.
Δεν φτάνει η αδιαφορία και η απραξία
των περισσοτέρων
πρέπει ν’ αντέχουμε
και τους φανατικούς
της γενοκτονίας της μνήμης
όλους αυτούς
που αναζητούν δικαιολογίες
για να συνεχίσουν
να διαπράττουν μέσω της προπαγάνδας τους
εγκλήματα κατά των ανθρώπων.
Όμως είμαστε εδώ
και δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω
ούτε ν’ αφήσουμε αυτούς τους βάρβαρους
να πείθουν τους αδιάφορους
και τους ραγιάδες
γιατί μέσα μας
ζουν τα θύματα της Ανθρωπότητας.