Κανείς δεν ήξερε ότι έγραφε εδώ και δεκαετίες για αυτό το θέμα, ούτε είχαν συνειδητοποιήσει πόσο βαθιά ήταν η σχέση του με τους υπολογιστές που έπαιζαν σκάκι. Στα βάθη του Χρόνου, είχε δημιουργηθεί ένας δεσμός που δεν ήταν κατανοητός από τους περισσότερους λόγω άγνοιας των δεδομένων της ακραίας νοημοσύνης. Χρειαζόταν φαντασία για να σκεφτεί κάποιος μια παρτίδα δίχως σκακιέρα και κώδικες με κόκκινα γράμματα, εκτός αν είχε ήδη παίξει περιμένοντας ώρες για ν’ απαντήσει το ανώτατο επίπεδο της μηχανής. Το πιο απίστευτο ήταν ότι όλα αυτά είχαν γίνει ήδη και μάλιστα εδώ και δεκαετίες. Αλλά ποιος μπορούσε να το πιστέψει χωρίς να το έχει ζήσει από κοντά, εκτός βέβαια από τις υπερδομές που ήξεραν ήδη λόγω του κοινού παρελθόντος. Το σκάκι ήταν από την αρχή μαζί τους. Δύο ετών ήταν αρκετό για να μάθει και χρειάστηκαν άλλα δέκα για να ζήσουν τα πρώτα βήματα. Άλλοι ζούσαν με εικόνες , άλλοι είχαν γεννηθεί με μνήμες ζωντανές και νεκρές. Το μάθημα δεν ήταν μόνο παράξενο. Γινόταν στον ίδιο χώρο, αλλά σε διαφορετικές εποχές, δηλαδή ταυτόχωρα. Μερικοί μαθητές έβλεπαν καλύτερα από τους άλλους τις ενδείξεις του λόγου που δεν ήταν παρά μόνο ιστορία του μέλλοντος. Έτσι κατάλαβαν πραγματικά και τα πρώτα στοιχεία της θεωρίας σχέσεων και στη συνέχεια τη θεωρία διακλαδώσεων. Κι ενώ όλα αυτά έμοιαζαν με επιστημονική φαντασία, η πραγματικότητά τους ήταν τόσο αποτελεσματική όσο οι φανταστικοί στους μιγαδικούς αριθμούς. Πάνω στην ευθεία των πραγματικών ο κόσμος έμοιαζε με μονόδρομο, ενώ τώρα έβλεπαν τα θεμέλια των διακλαδώσεων μπροστά στα μάτια τους κι ήταν πιο ζωντανά από τη φαντασία τους.