Η γεωστρατηγική γενοκτονίας της Τουρκίας που άρχισε από το 1896 έως το 1923 δεν ήταν βασισμένη μόνο και μόνο σε φυλετικές διακρίσεις. Ένιωθε ότι κινδύνευε στην αρχή για διαμελισμό, στη συνέχεια λόγω έλλειψης συνοχής και τελικά αποφάσισε να πράξει συστηματικά την καταστροφική της δράση. Ενίσχυσε την προσπάθειά της μέσω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για να αφανίσει περισσότερο πληθυσμό με προσχήματα για να μην υποστεί άμεσο κόστος. Τεμάχισε τις περιοχές ανάλογα με τη θέση τους πάνω στον χάρτη. Άφησε την Ανατολική Αρμενία που ήταν κοντά στον Καύκασο, διότι ήταν πολύ μακριά από τη ζώνη επαφής μεταξύ Τουρκίας και Ασίας. Έκοψε το πίσω μέρος της για να μην υπάρχει διέξοδος για τα θύματα μέσω θάλασσας, για να είναι σίγουρη ότι θα τα εγκλωβίσει γρήγορα σ΄ ένα τεχνητό νησί. Διότι με το διαχωρισμό της γεωπολιτικής περιοχής κατάφερε να εγκλωβίσει τους αθώους μέσα σε αυτή. Η γενοκτονία πήγε προς τη δύση με σκοπό να παρασύρει τα πλήθη αλλά όχι λόγω ιδεολογίας. Έτσι απέκοψε η ίδια τον εαυτό της για να μην μπορεί κανείς να της ξεφύγει αφού αρχίσει η διαδικασία. Έτσι βλέπουμε πόσο στημένο ήταν το παιχνίδι από την αρχή και ξαφνιάζεται ο λαός. Η Τουρκία έγινε νησί φυλακής για το δόγμα και εξορίας για όσους ήθελαν άλλα. Γι΄αυτόν το λόγο η καταστροφή της Σμύρνης έγινε το 1922, δηλαδή στο τέλος της όλης διαδικασίας για τον αφανισμό του ανθρώπου.