Αν η στιγμή είναι το χρονικό σκέλος του συμβάντος τότε πρέπει να αναρωτηθούμε ποιο είναι το μέγεθος των διαστάσεων του. Με την έννοια ότι η στιγμή είναι το χρονικό σημείο, επειδή η Γενική Σχετικότητα αλλά και οι υπερχορδές αμφισβήτησαν θεμελιακά την έννοια της σημειακής μάζας που ήταν δεδομένη στη κλασική Μηχανική, είναι καλό να σκεφτούμε τι γίνεται με τη στιγμή. Μέσω της βαθύτητας η στιγμή αποκτά πολλά παρελθόντα και μέλλοντα με την πράξη του splitting του Everett για το δεύτερο σκέλος. Δηλαδή ακόμα κι αν ήταν σημείο η γειτονιά του δεν είναι σημειακή εκ φύσης. Όμως έχει νόημα να θεωρούμε τη στιγμή ως σημείο, με την έννοια ότι καταρρέουν τόσο τα παρελθόντα όσο και τα μέλλοντα πάνω του; Διότι αν έχουμε μια ανοιχτή υπερχορδή σε αυτό το χωροχρονικό μέρος, σημαίνει ότι το σημείο παραμένει ένα όριο που δεν προσεγγίζεται. Ας φανταστούμε σε πρώτο επίπεδο ένα κόμβο σε αυτό το σημείο όπου οι χορδές του παρελθόντος και του μέλλοντος δένονται χωρίς όμως να γίνουν ένα σημείο. Τότε αυτός ο κόμβος που έχει ένα θεμελιακό μέγεθος δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως ένα σημείο και μόνο. Γι’ αυτό το λόγο το βάθος ή για την ακρίβεια η βαθύτητα οργανώνεται με διαφορετικό τρόπο που δεν εκφυλίζεται πάνω σ’ ένα σημείο, έτσι το γεγονός της βαθύτητας αντικαθιστά την κλασική στιγμή.