Δεν ήσουν παρά μόνο περαστικός

σ’ αυτούς τους δρόμους δίχως τέλος

μα μόλις είδες

τα μουσκεμένα από το κρύο πόδια

του χιονοκαθαριστή,

αποφάσισες να στήσεις το καβαλέτο σου

για να μην ξεχάσεις

τον άνθρωπο κάτω από τον παλιό πύργο

σκεπασμένον από το χιόνι.

Σε κοίταξε επίμονα

χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνει

την παράδοξη συμπόνια σου

και συνεχίζοντας την εργασία του

τον μετέφερες μαζί σου

σ’ ένα από κείνα τα λινά

χρωματισμένα μ’ έναν χειμώνα κατάλευκο.