5511 - Μονόλογος για τη γενοκτονία

Ν. Λυγερός

Ποιος άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει την ύπαρξη μιας γενοκτονίας; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μα τότε ποιος; Χρόνος. Τα τέρατα! Ναι, αυτά μπορούν… Αφού αντέχουν όλες τις ανθρώπινες αδικίες… Γιατί όχι και τις απάνθρωπες; Σωστά, γιατί όχι… Έτσι κι αλλιώς τα χρειαζόμαστε για κάτι άλλο; Χρόνος. Όχι βέβαια… Αρκεί να αντιστέκονται στα κτήνη και να σώζουν τους ανθρώπους… Μα ζωή είναι αυτό; Ποιος άνθρωπος θα την άντεχε; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Κι η χαρά; Παύση. Δεν είναι γι’ αυτά… Δεν μοιράζουν τον πόνο γιατί να μοιραστούν τη χαρά; Η χαρά είναι ανθρώπινη, έτσι δεν είναι; Δεν την έχουν ανάγκη. Η ύπαρξη τους προέρχεται από την ανάγκη. Αν τα άτομα δεν ήταν η δύναμη του συστήματος, αν τα κτήνη δεν ήταν τα εργαλεία του συστήματος, ποιος θα έβρισκε χρήσιμα τα τέρατα; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μια ερώτηση μόνο…Τώρα που το σκέφτηκα, τώρα που είμαι μόνος, τώρα που δεν έχω οικογένεια, πώς κατάφερα να γίνω άνθρωπος; Ποιος με βοήθησε; Έγινα μόνος μου; Μακάρι να μπορούσα να το πω με σιγουριά…Ναι, μακάρι…Μήπως τα τέρατα; Χρόνος. Αλλά κι αυτά πώς…όχι! Παύση. Γιατί; Χρόνος. Ναι, γιατί; Τα τέρατα είναι έτσι από την αρχή. Γεννιούνται τέρατα. Για να βοηθήσουν τους ανθρώπους… Και γιατί; Γιατί; Σιωπή. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτού του ρόλου; Ποιος; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω… Σιωπή. Εκτός αν…Χρόνος. Εκτός αν είναι η ανθρωπότητα. Τότε εξηγούνται όλα.