Σπάνια στην Ελλάδα και στην Κύπρο αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ελληνισμός λειτουργεί ως μοντέλο για την Ευρώπη. Γνωρίζουμε βέβαια τον Ουμανισμό και στη συνέχεια το Διαφωτισμό, αλλά δεν γνωρίζουμε συνήθως ότι το υπόβαθρό τους είναι ο Ελληνισμός. Αυτό το φαινόμενο εξηγείται από το γεγονός ότι η καθημερινή μιζέρια μας εμποδίζει να δούμε αυτά τα θεμέλια και βλέπουμε μόνο και μόνο ένα τεχνητό ορίζοντα. Η έλλειψη κατανόησης αυτής της επινόησης προέρχεται από μία ανασφάλεια για το πώς μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι και κατά πόσο είναι επηρεασμένοι από την επιρροή της Τουρκίας. Δεν προσέχουμε βέβαια άλλες χώρες της Ευρώπης που τη θεωρούν διαχρονικά εχθρική λόγω των πολέμων που τις χωρίζουν. Επίσης ξεχνάμε το μέγεθος του φιλελληνισμού μέσα στην ιστορία της Ευρώπης και δεν σκεφτόμαστε συνειδητά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ως στόχο της την ανάπτυξή της, την ιστορική Ευρώπη της οποίας αποτελούμε τα θεμέλια. Ακόμα και η Ελληνική Επανάσταση θεωρείται ως μία λογική συνέπεια του Ελληνισμού, της Αναγέννησης, του Ουμανισμού και του Διαφωτισμού. Ότι βρισκόμαστε σε φάση κρίσης κι αναζητούμε παντού σημεία αναφοράς για να τοποθετηθούμε στο χωροχρόνο, δεν πρέπει να ξεχνάμε το θεμελιακό ρόλο τα χρόνια πάνω στον ελληνικό πολιτισμό και τον τρόπο αντιμετώπισης μας του χώρου. Δεν είμαστε ένα ξεκάρφωτο κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Είμαστε οι πρώτοι Ευρωπαίοι και η ιστορία μας έχει επηρεάσει όλη την ιστορία της Ευρώπης και κατά συνέπεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς αντί να αναπτύσσουμε μεταξύ μας ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που βασίζεται σε μία ρατσιστική αντίληψη ενάντια της πατρίδας μας, θα ήταν καλό να κατανοήσουμε τον ρόλο μας στο παρελθόν και να επινοήσουμε τον ρόλο μας στο μέλλον. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι το απέραντο γαλάζιο για μας και θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι το να έχεις τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου δεν είναι μία νομική λεπτομέρεια, αλλά ένας στρατηγικός σχεδιασμός.