Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα φάση για το θέμα της ΑΟΖ και πολλοί βέβαια θα πουν επιτέλους, αφού τώρα ακόμα και τα Υπουργεία Εξωτερικών ασχολούνται και στην Ελλάδα και στην Κύπρο με το θέμα της τριμερούς με την Αίγυπτο και ανοιχτά πλέον για την προώθηση της οριοθέτησης των ΑΟΖ μας. Δεν πρόκειται πια για ένα θέμα για γραφικούς, όπως έλεγαν παλαιότερα. Τώρα σε επίσημο επίπεδο αποδέχονται όλοι ότι ετοιμαζόμαστε για αυτήν τη σημαντική πράξη άνευ προηγουμένου για την Ελλάδα, αφού η μοναδική συμφωνία που έχουμε είναι αυτή του 1977 με την Ιταλία για το θέμα της υφαλοκρηπίδας που δεν έχει μετατραπεί ακόμα σε συμφωνία ΑΟΖ. Η εξήγηση όλων αυτών των κινήσεων δεν είναι βέβαια στρατηγικής φύσης, αφού όλοι τους περιμένουν την πραγματικότητα του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος Ζορ για να προχωρήσουν τις διαδικασίες που είχαν αρχίσει σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά χωρίς να τις πιστεύουν. Έπρεπε ν’ αλλάξουν όλα τα δεδομένα από επιστημονικής πλευράς για να κάνουν απλώς το επόμενο βήμα. Ταυτόχρονα βλέπουμε όλοι μας ότι η δυναμική της υπόθεσης προέρχεται επί του πρακτέου από την Αίγυπτο και οι άλλοι απλώς ακολουθούν τη φορά χωρίς να παίρνουν πραγματικές πρωτοβουλίες. Απλώς έχουν πιεστεί και όχι πειστεί ότι πρόκειται για ένα καλό timing. Σε κάθε περίπτωση, αφού είναι όντως έτσι τα νέα δεδομένα, πρέπει να τα αξιοποιήσουμε αποτελεσματικά για να μην έχουν τα ίδια αποτελέσματα με το γύρο αδειοδότησης για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα της ελληνικής ΑΟΖ, όπου με την αλλαγή απόψεων καταλήξαμε να έχουμε μόνο τρεις υποψηφιότητες, ενώ ήταν ο μεγαλύτερος διαγωνισμός που οργανώνει η Ελλάδα και μάλιστα σε επίσημο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Απλώς η ασχετοσύνη μερικών δεν έχει όρια και το είδαμε πρακτικά. Το καλό με τις οριοθετήσεις των ΑΟΖ είναι ότι εμπλέκονται περισσότεροι αρμόδιοι από διάφορα υπουργεία και βέβαια από διάφορους χώρους έτσι ακόμα και μέσω μιας ισορροπίας Nash μπορεί να βρεθεί μια ορθολογική λύση και γι’ αυτό το λόγο αναμένουμε θετικές εξελίξεις.