Η Κύπρος θέσπισε την ΑΟΖ της το 2004 και παράλληλα έκανε τρεις οριοθετήσεις το 2003, το 2007 και το 2010 διαδοχικά με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ ενώ στην Ελλάδα έχουμε ακόμα άτομα που θεωρούν ότι για να θεσπίσουμε την ΑΟΖ μας, θα πρέπει να περιμένουμε να έχουμε την ικανότητα να την υποστηρίξουμε. Το ερώτημα είναι απλό. Με τον ίδιο τρόπο, έχει η Κύπρος με τα κατεχόμενα, με τους αγνοούμενους, με τους εγκλωβισμένους και με τους πρόσφυγές της την ικανότητα να την υποστηρίξει; Και η απάντηση είναι απλή, πολύ λιγότερο από την Ελλάδα. Κι όμως η Κύπρος κατάφερε να έχει ένα συμβόλαιο με την Noble, Avner και Delek για το θαλάσσιο οικόπεδο 12, με τις Eni και Kogas για το 2, 3 και 9, με την Total για το 10 και το 11, στον πρώτο και δεύτερο γύρο αδειοδότησης. Στη συνέχεια το κοίτασμα Αφροδίτη αποδείχθηκε εμπορεύσιμο το 2015. Και το 2016 έχει ανανεωμένα με συμβόλαια έρευνας με την Eni και Kogas για το 2, 3 και 9 και με την Total για το 10. Το 2016 κάνει τρίτο γύρο αδειοδότησης για το 6, 8 και 10 λόγω της επιρροής της ανακάλυψης του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος Ζορ. Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν παρέμεινε σε μια απραξία αλλά αξιοποιεί στο έπακρον την ΑΟΖ της δίχως βέβαια να μπορεί να την υποστηρίξει στρατιωτικά διότι πολύ απλά δεν το έχει ανάγκη γιατί οι πλατφόρμες λειτουργούν με ανεξάρτητο τρόπο. Όλες οι δικαιολογίες που ακούμε για την καθυστέρηση της θέσπισης της ελληνικής ΑΟΖ όχι μόνο δεν στέκουν αλλά είναι ευγενικά απαράδεκτες διότι εκφυλίζουν τα δεδομένα για να κρυφτούν οι αρμόδιοι πίσω από τις φοβίες τους και την ανικανότητά τους. Το παράδειγμα του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι απλό και χειροπιαστό. Όσοι δεν θέλουν να το ακολουθήσουν είναι απλώς ότι δεν έχουν κότσια και κρύβονται πίσω από θεσμικές δικαιολογίες ενώ όλοι βλέπουμε την απραξία τους.