Σε επίπεδο υψηλής στρατηγικής είναι απαραίτητο για την Ελλάδα να έχει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Έχουμε υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας από το 1982 κι έχουμε κυρώσει αυτή την υπογραφή το 1995. Μάλιστα την ίδια χρονιά ψηφίσαμε και τον Νόμο περί Υδρογονανθράκων που τροποποιήθηκε το 2011. Στη συνέχεια το 2013 κάναμε επίσημες σεισμικές έρευνες με τη νορβηγική εταιρεία PGS στις περιοχές του Ιονίου και Νότια της Κρήτης. Χάρη σε αυτές προκηρύξαμε το μεγάλο διαγωνισμό περί υδρογονανθράκων το 2014 με τα 20 θαλάσσια οικόπεδα, ο οποίος εκδόθηκε στην Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον Νοέμβριο. Από αυτήν την στιγμή είχαμε επαφές από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες που αγόρασαν τα σεισμικά μας για να είναι επίσημα υποψήφιες στον διαγωνισμό μας. Παράλληλα, καταφέραμε να περάσουμε στα Προγράμματα Κοινού Ενδιαφέροντος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το ηλεκτρικό καλώδιο EuroAsia Interconnector που θα μεταφέρει 2GW ενέργειας και θα ενώσει την Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ, αλλά επίσης και τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed που θα ξεκινήσει από τα κοιτάσματα που βρίσκονται στην ΑΟΖ της Κύπρου και την ΑΟΖ του Ισραήλ. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίσαμε μια θετική εικόνα προς τα έξω που άρχισαν να σέβονται και την αξιοπιστία μας. Όμως, τελικά, έγιναν μεγάλες θεσμικές αλλαγές που προκάλεσαν αλλαγές σ’ όλη αυτή τη διαχείριση. Η κυβέρνηση φόβισε τους ξένους επενδυτές και τελικά έχουμε μόνο 3 υποψηφιότητες για 3 θαλάσσια οικόπεδα, συγκεκριμένα το 1 και το 10 για τα Ελληνικά Πετρέλαια και το 2 για την κοινοπραξία των Ελληνικών Πετρελαίων, της ιταλικής Edison και της γαλλικής Total. Ο διαγωνισμός έχει υποστεί τεράστιο κόστος λόγω τεχνητών καθυστερήσεων και τυπικών παρατάσεων με αποτέλεσμα να μην έχουν ανοίξει ακόμα οι φάκελοι των υποψηφιοτήτων, ενώ κάθε μια αντιπροσωπεύει 100 χιλιάδες ευρώ. Το πρόβλημα, επίσης, είναι ότι στο ενδιάμεσο η Κύπρος προκήρυξε τρίτο γύρο αδειοδότησης στα θαλάσσια οικόπεδα 6, 8 και 10 της κυπριακής ΑΟΖ με αποτέλεσμα να υπάρχει ανταγωνισμός, οποίος μάλιστα τελειώνει μερικές μέρες πριν. Παράλληλα, έχουν γίνει κινήσεις με τις δύο τριμερείς Ελλάδας –Κύπρου – Ισραήλ και Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, για τις οριοθετήσεις στην περιοχή των ΑΟΖ μας. Όμως, προς το παρόν, η Ελλάδα παραμένει μόνο με τη συμφωνία υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία, δίχως να έχει θεσπίσει την ΑΟΖ, ούτε να την έχει οριοθετήσει με κάποια χώρα από τις 6 που μας αφορούν: Αλβανία, Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτος, Ισραήλ, Κύπρος και Τουρκία. Με άλλα λόγια, μας λείπει ακόμα το στάδιο της υλοποίησης, ενώ είναι αυτό που θα αλλάξει πραγματικά τα δεδομένα και θα δώσει προοπτικές στην πατρίδα μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μάλλον άλλη μια κυβέρνηση για να γίνει κατανοητό στον πολιτικό χώρο.