Οι εξελίξεις στην Κύπρο με την ενέργεια και τη στρατηγική αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο την απραξία και την ανικανότητα που υπάρχει στην πολιτική της Ελλάδας. Τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση, κανείς δεν κάνει χρήση αυτών των δεδομένων για να βοηθήσει την πατρίδα μας: οι μεν τα αγνοούν λες και δεν υπάρχουν και οι δε δεν ασκούν πίεση λες και περιμένουν. Η Ελλάδα χρειάζεται ανάκαμψη και μόνο η ΑΟΖ της έχει τη δυνατότητα να της το προσφέρει. Τώρα έχουμε πολλούς ψηφοφόρους που έχουν ενοχές, άλλοι που βρίσκονται σε αμηχανία κι άλλοι που δεν βλέπουν πότε θα τελειώσει η όλη διαδικασία της κρίσης. Διότι οι πρώτοι πίστεψαν στο κενό, οι δεύτεροι σε απαράδεκτη συμμαχία κι οι τελευταίοι έχουν έλλειψη οράματος. Ενώ αυτό είναι δίπλα μας τόσο καιρό αφού ο νόμος περί υδρογονανθράκων υπάρχει από το 1995 κι ανανεώθηκε το 2011. Από τότε δεν βλέπουμε κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα εκτός από τον μεγάλο διαγωνισμό για τις αδειοδοτήσεις το 2014, ο οποίος δέχτηκε όλες τις δυνατές επιθέσεις του κενού δογματισμού και ακόμα δεν έχει παράγει κάποιο έργο λόγω της μυθικής γραφειοκρατίας που κυριαρχεί στην πολιτική. Όμως με το παράδειγμα της Κύπρου και τις δυναμικές εξελίξεις, δεν υπάρχει πια δικαιολογία για αυτή την απαράδεκτη καθυστέρηση από την πλευρά της εξουσίας. Η μιζέρια δεν λέει να σταματήσει, αφού δεν υπάρχει στρατηγική ανάπτυξης που θα αξιοποιούσε όλα αυτά τα δεδομένα. Ας περάσουμε λοιπόν στην αλλαγή της αλλαγής για να σηκωθεί επιτέλους η γονατισμένη πατρίδα μας.