Την είχε πάει στα κατεχόμενα μέρη από την αρχή.
Δεν ήξερε τότε την έννοια της αποστολής,
όλα ήταν μια ανακάλυψη
και ειδικά η βάρβαρη συμπεριφορά των ατόμων,
το χυδαίο των κτηνών, η φρίκη του συστήματος.
Έβλεπε τις εικόνες που ζούσε.
Ζούσε τις ζωές που έβλεπε.
Εκεί είδε τα στίγματα των χρονοκτόνων,
αφού έσπαζαν ακόμα και τους σταυρούς των κοιμητηρίων,
αφού κατέστρεφαν και τους τάφους.
Ο στόχος τους δεν ήταν οι ζωντανοί και μόνο.
Δολοφονούσαν ακόμα και το θάνατο
για να μην υπάρχει.
Διότι ακόμα και ο θάνατος ήταν απόδειξη ζωής.
Κι αν υπήρχε ζωή, η απουσία της ήταν ένδειξη εγκλήματος.
Τον είδε να ψάχνει για σταυρούς και ονόματα.
Εκείνη χαρτογράφησε όλο το κοιμητήριο.
Αλγοριθμικά συμπλήρωσε τα κενά των ονομάτων.
Η ανάκτηση μνήμης ήταν αντίσταση.
Ακόμα και με κλαδιά έφτιαχνε σταυρούς.
Ήταν μια παράξενη διαδικασία διόρθωσης.
Αλλά μετά είδε την αρχή.
Έβλεπε πια και τις φάσεις μετά τις 8 του Stanton.
Με την ένωσή τους αντιλαμβανόταν και το μετά και το πριν.
Έτσι, της χρειάστηκαν τα κλαδιά σταυρών.