Το παράδειγμα του Βελγίου είναι ενδεικτικό για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, διότι στην αρχή το Βέλγιο έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με την Ελλάδα, δηλαδή μια μορφή ουδέτερης θέσης χαρακτήριζε την πρακτική του. Θεωρούσε ότι κάποιος που δεν παίρνει θέση, ως ουδέτερος δεν μπορεί να αποτελέσει στόχο. Είναι κρίμα, γιατί το Βέλγιο είχε ήδη χρησιμοποιήσει αυτή την καταστροφική τακτική με τους Ναζί και είχε υποστεί μια τεράστια ήττα, αφού το είχαν ποδοπατήσει χωρίς καμία ενοχή. Έτσι το Βέλγιο, όπως και η Ελλάδα ακόμα και τώρα, πίστευε ότι η ουδετερότητά του θα λειτουργούσε ως ασπίδα ενάντια στις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Η ιστορία απέδειξε ότι αυτό δεν στέκει και το Βέλγιο χτυπήθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο και στο μετρό του και στο αεροδρόμιο του. Και μάλλον άλλοι περιμένουν κάτι το ανάλογο για να ξυπνήσουν. Στην συνέχεια αναγκάστηκε όχι μόνο να πάρει θέση, αλλά μάλιστα να συμμαχήσει με τη Γαλλία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ενώ άλλοι προσπαθούν να συμμαχήσουν με σύμφωνα φιλίας, ενώ βλέπουν ποιος υποστηρίζει την τρομοκρατία. Και τώρα επιτέλους φτάσαμε στο Βέλγιο να έχουμε την ενεργοποίηση όλου του αμυντικού του συστήματος, σε όλα τα σώματα ασφαλείας, γιατί βλέπει πλέον ξεκάθαρα ότι η πολιτική της ουδετερότητας δεν προσφέρει καμία δυνατότητα αντίστασης και προκαλεί ανθρώπινα θύματα που νομίζουν ότι προστατεύονται από τη Δημοκρατία τους. Όπως άλλοι το πιστεύουν ακόμα.