Φέτος γιορτάζουμε την επέτειο των 70 ετών της Συνθήκης Παρισίων του 1947. Μ’ αυτήν την Συνθήκη η Ελλάδα έχει αποκτήσει τα σημερινά της σύνορα και τα έχει κρατήσει ως έχει ό,τι και να λέγεται. Το θέμα είναι ποιος το θυμάται ότι στις 10 Φεβρουαρίου του 1947 η Ελλάδα δικαιώθηκε και τα Δωδεκάνησα επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Έτσι, μπορεί η οθωμανική Αυτοκρατορία να τα άρπαξε το 1522 από τους Ιωαννίτες Ιππότες που αντιστάθηκαν έως το τέλος και η κατοχή των Τούρκων να διήρκησε έως το 1912, τίποτα δεν άλλαξε, διότι η δημοκρατική Ιταλία, που άφησε πίσω την φασιστική, ήξερε ποιανού ήταν η πατρίδα και το ίδιο ισχύει για τις Μεγάλες Δυνάμεις, που είδαν ποιος παρέμεινε μαζί τους και μάλιστα θυσιάστηκε για ν’ αντέξουν όλοι μαζί τα χτυπήματα του Άξονα. Έτσι η Συνθήκη Παρισίων έρχεται να επισφραγίσει έναν κοινό αγώνα που οδήγησε στη νίκη και όλη την Ευρώπη στην απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα. Είναι ένα μάθημα της έξυπνης ιστορίας που δεν ξεχνά τις αδικίες και δικαιώνει τους μαχητές όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει ακόμα και οι ραγιάδες να θυμούνται ότι οι κατακτητές πάντα φεύγουν, ακόμα και αν η κατοχή διαρκεί αιώνες, αρκεί ο λαός να πιστεύει στην ελευθερία του. Στην Κρήτη η κατοχή κράτησε από το 1669 έως το 1913 κι όμως κανένας δεν είπε τίποτα όταν έφυγαν οι Τούρκοι, διότι όλοι ήξεραν ότι απλά δεν είναι η πατρίδα τους. Το ίδιο έγινε και στα Δωδεκάνησα και η Συνθήκη Παρισίων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι, επίσης, παράδειγμα ότι η Συνθήκη της Λωζάννης αλλάζει, αφού το άρθρο 14 της Συνθήκης Παρισίων έρχεται να καλύψει και να αντικαταστήσει, επί της ουσίας, το Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάννης. Ας αφήσουμε, λοιπόν, όσους φωνάζουν και απειλούν δίχως να ξέρουν. Το πρόβλημά τους δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ιταλία που πήρε από τον κατακτητή αυτό που δεν του άνηκε και το παραχώρησε σε αυτόν που πάντα ζούσε εδώ, τελεία και παύλα.