Η νύχτα είχε αρχίσει την εμφάνισή της διακριτικά λες και δεν ήταν σίγουρη για τη συνέχεια. Το βλέμμα των ανθρώπων είχε ακόμα εκείνο το φωτεινό ύφος που δεν φοβάται το σκοτάδι διότι δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται ακριβώς. Οι τελευταίες οδηγίες είχαν δοθεί με τρόπο ξεκάθαρο για να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα στο μέλλον. Οι πόρτες του αεροσκάφους έκλεισαν και όλοι προετοιμάστηκαν για την απογείωση. Εκείνη έγινε με καθυστέρηση για να θαυμάσουν τη μεγάλη γέφυρα με τον νυχτερινό φωτισμό της. Κι έτσι έγινε. Ακόμα και τη νύχτα το φως έχει την αξία του. Ήταν όμως διαφορετική. Εξηγούσε άλλα πράγματα σε αυτόν που ήξερε ότι ήταν πολύτιμο. Δεν έδειχνε τα πάντα. Κρατούσε μόνο την ουσία. Σαν μια εικόνα που είχε τοποθετηθεί στα τείχη μιας οχύρωσης. Έτσι άφησαν το κάστρο της νύχτας να επεκταθεί όσο ήθελε ακόμα και τα όρια του ορίζοντα που άλλαζε χρώμα για να ενσωματώσει όλο το φάσμα. Στην άκρη είχαν δεθεί σαν ουράνιο τόξο. Ο καθένας περίμενε να παίξει το ρόλο του σε αυτή την αποστολή σαν τις πέτρες του γκο πριν τοποθετηθούν πάνω στο γκομπάν. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν για τη λευκή νύχτα και δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν ομαδικά. Τα μυαλά τους ήταν ακόμα κατεχόμενα. Όμως οι ελεύθεροι κατανόησαν την αναλογία και ακολούθησαν τα επόμενα βήματα δίχως να σκοντάψουν πάνω στις λεπτομέρειες της τακτικής αφού είχαν μέσα τους τα χρονοστρατηγικά στοιχεία της μνημοσύνης που πάντα αναζητά την αλήθεια. Η ομάδα είχε προετοιμαστεί αλλά οι άλλοι ήταν μόνοι έτσι άρχισε να απλώνεται για να πιάσει από το χέρι και τους άλλους που δεν είχαν μάθει για το έργο της Ανθρωπότητας. Αυτή η αλλαγή φάσης ήταν χαρακτηριστική και όσοι την έζησαν κατάλαβαν και την αξία της νυχτερινής υπερπτήσης.