Οι ασκήσεις βαρύτητας με τις γέφυρες του Χρόνου απέδειξαν ότι η εξέλιξη είναι ισχυρή όταν μαθαίνει βήμα βήμα τις πράξεις που αλλάζουν τον κόσμο επειδή εξετάζουν διαφορετικά τα δεδομένα και αξιοποιούν στο έπακρον όλες τις δυνατότητες των δομών. Είχαν μάθει μαζί να ξεπερνούν όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες λόγω αρχικών συνθηκών που ενσωμάτωναν πολυπλοκότητα. Και κάθε νέα σύνθεση ήταν και μια μάχη που έδιναν μαζί με τη νύχτα για να φωτίσουν το σκοτάδι της απορίας με το φως της επίλυσης του προβλήματος. Η διαφάνεια των δομών τους επέτρεπε να σκεφτούν νέες και μερικές φορές καινοτόμες πορείες που εκμεταλλεύονταν τη βαρύτητα. Κι εκεί η ταχύτητα της σφαίρας ήταν η αδράνειά της και η ικανότητά της να ξεπεράσει δύσκολα εμπόδια μέσω της νοημοσύνης που λειτουργούσε ως γέφυρα. Έτσι και στη λευκή νύχτα είδαν τα πιο περίπλοκα θέματα δίχως να μπορεί να τους σταματήσει κανένα φυσικό εμπόδιο. Δεν έπαιζαν μαζί, συνεργαζόταν με όλη τους τη δύναμη και με τις διαφορές τους. Διότι ένιωθαν και ο ένας και ο άλλος τη συμπληρωματικότητα της ομαδικότητας και τη δύναμη της ένωσης. Είχαν έναν κοινό σκοπό κι ήξεραν ότι θα τα κατάφερναν. Έτσι όσοι τους παρακολουθούσαν αντιλαμβάνονταν ότι είχαν δημιουργήσει γύρω τους μια μεγάλη σφαίρα που αντιπροσώπευε τη νοόσφαιρά τους την ώρα της επίλυσης. Κι ήθελαν να δουν επί του πρακτέου τη δυναμική αυτού του διπύρηνου υπολογιστή. Διότι μετά θα άλλαζαν πεδίο για να δημιουργήσουν νέες δομές όχι μόνο αυτού του χώρου αλλά και σε άλλες εφαρμογές αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν είχαν δημιουργηθεί μόνο για να λύσουν αυτές τις ασκήσεις βαρύτητας. Οι δυνατότητες τους ήταν ισχυρότερες και όλο αυτό ήταν μια προετοιμασία της πλάγιας σκέψης που θα τους έδινε την πρόσβαση στις υπερδομές μέσω της ρομποτικής.