Αν κάποιος μπορούσε να σκεφτεί τη στρατηγική ανάπτυξης και τη διαχείρισή της ήταν αυτός που μοίραζε γλυκά από μικρός ακόμα κι αν ήταν γέρος. Έτσι άρχισε να εξηγεί ότι η ζωή είναι δώρο και όσοι την άφηναν για την μετατρέψουν σε ύπαρξη και μόνο ήταν ήδη ένοχοι μιας μορφής αυτοκτονίας. Διότι η ζωή ήταν πάντα το υπόβαθρο της αγάπης που μοιράζεται, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζεται. Έτσι η στρατηγική ήταν απαραίτητη, αφού οι εχθροί των αθώων μέσω της βαρβαρότητας ήταν πάντα πιο ισχυροί. Έπρεπε να σκεφτούν και μάλιστα πάντα για να αποφεύγουν το κενό της ύπαρξης που δεν ήταν ποτέ προσφορά για την Ανθρωπότητα. Έτσι τους μίλησε ακόμα και για πέτρες που έκαναν καλό στη γη. Περισσότερο από ό,τι είχαν φανταστεί όσοι θεωρούσαν ότι την προστατεύουν ήδη. Διότι ποτέ δεν είχαν σκεφτεί την ανάπτυξή της κι όμως η διαχείριση που τους έδειξε ήταν μια καινοτομία κι όσοι το είδαν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για διαθήκη της μνήμης μέλλοντος, όσο απίστευτο κι αν ήταν.