Όταν μια θρησκεία, μέσω Συνόδου το 1229 στη Τουλούζη, αποφασίζει να απαγορεύσει τη μετάφραση της Βίβλου για να μην υπάρχουν άλλες ερμηνείες, φτάνει στο επίπεδο της βαρβαρότητας. Διότι η απαγόρευση του κειμένου και της πρόσβασής του μέσω μετάφρασης είναι μια απαράδεκτη πράξη που εναντιώνεται στον Χριστιανισμό που είναι θεμελιακός της διάδοσης. Έτσι κι εμείς πρέπει να προσέχουμε μετά από τόσους αιώνες τους θεσμούς που προσπαθούν να αποκρύψουν τα ιερά κείμενα, αφού λόγω διαχρονικότητας, ανήκουν στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Το παράδειγμα της Συνόδου της Τουλούζης έχει βέβαια ένα ιστορικό πλαίσιο που εξηγεί τις αποφάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό από εμάς. Πιο γενικά η απαγόρευση της ανάγνωσης ιερών κειμένων και μεταφράσεων τους δεν είναι μόνο θρησκευτικά απαράδεκτη, αφού ουσιαστικά αποτελεί επίθεση ενάντια στην Έξυπνη Πίστη, αλλά είναι βαρβαρότητα ενάντια στην Ανθρωπότητα. Ακόμα και ο διαχωρισμός μεταξύ των κοσμικών και των ιερών όσον αφορά την πρόσβαση στο κείμενο είναι και αυτή απαράδεκτη. Διότι δείχνει νοητική υστέρηση σε θέματα που αφορούν τον καθένα. Αντιθέτως είναι καλό οι πιστοί να διαβάζουν τα κείμενα που θεμελιώνουν την ίδια τους την πίστη. Η απαγόρευση της γνώσης δεν μπορεί να είναι τρόπος προσέγγισης της πίστης όσο και να το θέλουν μερικές θρησκείες. Και η βαρβαρότητα η θεσμική είναι τόσο εύκολη που πρέπει πάντα να προστατεύουμε τους αθώους της Ανθρωπότητας.