432 - Ο άνθρωπος της άμμου
Ν. Λυγερός
(Στο διαμέρισμα της Εύας και του Αντρέα. Η Εύα συζητά με τη Λουτσία. Ο Αντρέας ανοίγει την κεντρική πόρτα…)
Αντρέας : Νομίζω πως βρήκα ! (Medium long shot)
Εύα: Τι πράγμα, Αντρέα μου ; (Χρόνος) Έλα κάτσε μαζί μας…
(Ο Αντρέας βγάζει το παλτό του και κάθεται δίπλα τους.)
Αντρέας : Θυμάσαι τη Ζωή ;
Λουτσία : Στο σπίτι της συνάντησα το Χρήστο τη δεύτερη φορά. (Κοιτάζει την Εύα.)
(Flashback) (Το σπίτι της ζωής με πολλούς καλεσμένους. Ο Χρήστος κάθεται μόνος του μες στο πλήθος. Η Ζωή ανοίγει την πόρτα στη Λουτσία) (Extreme close up)
(Δεν ακούγεται τι λένε μεταξύ τους όμως η Ζωή δείχνει με νόημα το Χρήστο κι η Λουτσία χαμογελά Ο Χρήστος δεν τις πρόσεξε διότι μιλά μ’ένα άλλο άτομο…) (Medium shot)
Χρήστος : Θες να μιλήσουμε ; (Ο άλλος σιωπά.) Δεν είσαι μόνος. (Το βλέμμα του άλλου εκφράζει ένα μείγμα πόνου και θλίψης.)
Ιάκωβος : Η μουσική είναι η μόνη μου συντροφιά…. (Δεν τον κοιτάζει στα μάτια)
Χρήστος : Δεν είσαι μόνο σιωπή… Κι αν ζεις μες στη μουσική, δεν πρέπει να χαθείς μέ σα της… Ο κόσμος σε περιμένει για να ξημερώσει…
Ιάκωβος : Γνωρίζω μόνο τη σιωπή της νύχτας…
Χρήστος : Η κραυγή δεν συνοδεύει πάντα την πληγή… Μη κρύβεις τα ματωμένα σου φτερά… (Ο Ιάκωβος τον κοιτάζει με δέος.) Μη φοβάσαι… Δεν τα βλέπει κανείς… (Η Λουτσία έρχε ται με τη Ζωή, η οποία κάνει τις συστάσεις.)
Ζωή : Καλησπέρα… Ελπίζω να μην ενοχλώ… Τι κάνεις, Ιάκωβε ; (Στο Χρήστο) Η Λουτσία… (Στη Λουτσία) Ο Χρήστος…
Λουτσία : Συναντηθήκαμε…
Χρήστος : Στην εκκλησία.
Ιάκωβος : Η Λουτσία είναι…
Ζωή : Όχι μη πεις τίποτα, Ιάκωβε… Ας βρει μόνος του ο Χρήστος…
Χρήστος : Κι ο Ιάκωβος είναι άνθρωπος !
Ζωή : Μα δεν είπα τίποτα…
Χρήστος : Ακριβώς !
Ζωή : Καλά, σας αφήνω να τα πείτε… Πρέπει να δω και τους άλλους… (Φεύγει)
Λουτσία : (Στον Ιάκωβο) Δεν ήθελα να… (Medium close shot)
Ιάκωβος : Ξέρω, ξέρω…
Χρήστος : Οι πληγές δεν είναι όλες ορατές… (Στον Ιάκωβο) Για να βρω πρέπει να ψάξω… Δεν είναι ανάγκη όμως…
Λουτσία : Γιατί ; (Χρόνος) Με ξέρεις ήδη ;
Χρήστος :Ποτέ κανείς δε θα σε μάθει όπως σε…
Λουτσία : Τι θράσος !
Χρήστος : (Συνεχίζοντας) Ξέρει ο Ιάκωβος !
Λουτσία : Συγγνώμη ; (Χρόνος) Τι του είπες για μένα, Ιάκωβε ; (Ο Ιάκωβος κάνει μια κίνηση.)
Χρήστος : Δεν είπε τίποτα… Μην ανησυχείς…
Λουτσία : (Προσποιούμενη) Μα δεν ανησυχώ… (Χρόνος) Απλώς…
(Flashback) (Τέλος)
Λουτσία : Απλώς τα έκανα θάλασσα εκείνη τη μέρα… (Στην Εύα) Αγχώθηκα τόσο πολύ όταν τον είδα που δεν ήξερα πώς να φερθώ…
Εύα : Ξέρω πολύ καλά τι θέλεις να πεις…
Λουτσία : Ήθελε να βοηθήσει τον Ιάκωβο κι εγώ.
Αντρέας : Ξέρετε που είναι ο Ιάκωβος ;
Εύα : Μα τι σχέση έχει με…
Λουτσία : Κάτι βρήκε ο Αντρέας…
Εύα : Πες το να καταλάβουμε κι εμείς τι γίνεται…
Αντρέας : Ο Ιάκωβος βρίσκεται στη Λήμνο !
Εύα : (Χαρούμενη) Αντρέα είσαι… (Του δίνει ένα φιλί)
Αντρέας : Καλά δεν έκανα και τίποτα.
Λουτσία : Γι’αυτό λοιπόν…
Αντρέας : Ακριβώς !
Εύα : Τι μπορεί να έγινε ;
Αντρέας : Τι μπορεί να γίνει… Ο Ιάκωβος δεν ξέρει ακόμα…
Λουτσία : Ένας μόνο ξέρει…
Εύα : Εγώ λέω να πάμε… (Ο Αντρέας σηκώνεται) Τι κάνεις ;
Αντρέας : Πάω να φέρω κάτι πριν το ξεχάσω… (Παίρνει το παλτό του και βγάζει τρία εισιτήρια) Εύα : Μα πως ήξερες ότι…
Αντρέας : Κάτι ξέρουμε κι’εμείς από γυναίκες… (Χρόνος) Φεύγουμε αύριο το πρωί…