Το θέμα της ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ με μονομερή τρόπο ανήκει καθαρά στο Δίκαιο της Θάλασσας που υπογράψαμε το 1982 και κυρώσαμε ως Ελλάδα το 1995. Ο νόμος περί υδρογονανθράκων 2289/1995 και η τροπολογία του 4001/2011 είναι αυτός καθαρά Εθνικός. Το θέμα της οριοθέτησης ή μάλλον του προβλήματος της επικάλυψης δύο ΑΟΖ, δεν αφορά στο ίδιο το Δίκαιο αλλά μία διμερή συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών. Με άλλα λόγια το Δίκαιο της Θάλασσας δεν περιγράφει τον τρόπο επίλυσης και το αφήνει στα κράτη. Αν αυτά συμφωνούν ότι έχουν ένα πρόβλημα μεταξύ τους, αν έχουν υπογράψει και τα δύο το Δίκαιο της Θάλασσας, τότε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης είναι αρμόδιο και αφού συμφωνούν, η απόφασή του είναι τελεσίδικη. Σε αυτό το πλαίσιο η Στρατηγική του Ελληνισμού έχει νόημα με την Αλβανία, την Ιταλία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Κύπρο αλλά όχι βέβαια με την Τουρκία που δεν έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και δεν θεωρεί αρμόδιο το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης. Με τα προβλήματα που προκαλεί η Τουρκία δεν θα ήταν στρατηγικά σοφό να υπογράψουμε κάτι μαζί της όσο δεν αποδέχεται το Δίκαιο της Θάλασσας. Διότι ακόμα και αν αυτό είναι εφικτό νομικά, σε επίπεδο στρατηγικής δεν είναι ανθεκτικό αν υπάρξει κάποια αμφισβήτηση.