Μπροστά στην Πύλη του Μεσολογγίου… Fullshot. Flashback.
Γιάννης
Πόσες μέρες μπορείς ν’ αντέξεις; Φώτης
Όσες μέρες αξίζει η ζωή… Γιάννης
Για ποιον έχει αξία η ζωή; Φώτης
Για κείνον που πέθανε. Γιάννης
Μα τι μπορεί να κάνει πια για τους άλλους; Φώτης
Μπορεί να ζήσει μέσα τους σαν μια ανάμνηση… Γιάννης
Μα οι αναμνήσεις δεν είναι κομμάτια νοσταλγίας; Φώτης
Οι αναμνήσεις που ζουν μέσα μας είναι ο μόνος ρόλος της ύπαρξης μας… Γιάννης
Δεν είμαστε παρά ένα κιβώτιο αναμνήσεων; Φώτης
Δίχως αναμνήσεις δεν έχουμε μέλλον… Χρόνος. Μόνον η μνήμη μπορεί να ζήσει μετά το θάνατο… Γιάννης
Και πώς θυμάται η μνήμη αν είναι μόνο μνήμη; Φώτης
Ο άνθρωπος είναι η μνήμη που ζει μες στο μέλλον. Γιάννης
Βλέπεις εγώ που πεθαίνω κάθε μέρα δε σε καταλαβαίνω πόσο μάλλον ένα παιδί… Φώτης
Κι εγώ που ξαναζώ κάθε μέρα δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί… Γιάννης
Τι θα χρειαστεί; Φώτης
Για να σβήσω τον πόνο σου μέσα στη φωτιά της μνήμης… Γιάννης
Με πόσους θανάτους ζεις μέσα σου; Φώτης
Με όσους μπορεί ν’ αντέξει το κορμί μου… Γιάννης
Ακόμα και το κορμί σου δεν ξέρω πως διασχίζει το χρόνο… Φώτης
Το κορμί μου δεν είναι παρά κομμάτια του χρόνου… Γιάννης
Γι’ αυτό θυμάσαι τόσο παλιά πράγματα; Φώτης
Δεν τα θυμάμαι απλώς δεν τα ξεχνώ και τα ζω. Γιάννης
Το ξέρει η Αθανασία; Φώτης
Όχι ακόμα. Γιάννης
Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να το δεχτεί… Δεν ξέρει να υποφέρει τόσο πολύ… Είναι ένα κοριτσάκι στον κόσμο του πόνου… Φώτης
Και δε θέλω να μεγαλώσει… Γιάννης
Κι αν σ’ αγαπήσει; Φώτης
Δεν πρέπει. Γιάννης
Μόνο όταν δεν πρέπει έχει ενδιαφέρον. Γελώντας. Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως νιώθω σαν ένα παιδί μπροστά στον ωκεανό… Δε θέλω να πληγωθεί… Φώτης
Ούτε κι εγώ… Γιάννης
Όμως αφού σ’ αγαπήσει και γνωρίσει τους θανάτους σου, δεν μπορεί να μη πληγωθεί… Φώτης
Έχεις δίκιο… Γι’ αυτό πρέπει να φύγω… Γιάννης
Δε θα καταλάβει γιατί έφυγες… Φώτης
Θα την προσέχω για πάντα… Όπου και να’ μαι… Γιάννης
Όπου και να’ σαι θα της λείπεις… Φώτης
Όπως ο θάνατος λείπει στην τελειότητα της ζωής. Γιάννης
Εκείνοι γνώρισαν την τελειότητα της ζωής. Δείχνει την Πύλη. Φώτης
Ναι, όλοι μαζί έγιναν ένας μοναδικός άνθρωπος. Γιάννης
Η αντίσταση του χρόνου πέρασε από αυτήν την Πύλη. Φώτης
Οι Πύλες του χρόνου είναι πάντα ανοικτές. Γιάννης
Έτσι πληγώνουν τους ανθρώπους. Φώτης
Κάθε φορά που περνώ από εδώ νιώθω μέσα μου τα λαβωμένα τους κορμιά. Γιάννης
Εκείνοι τουλάχιστον πέθαναν ξέροντας γιατί. Ενώ το πλήθος που πεθαίνει κάθε μέρα στη ζωή, ξεχνά ακόμα και την ύπαρξή του… Φώτης
Η Αθανασία είναι διαφορετική… Γιάννης
Ναι, από μικρή… Χρόνος. Από κείνη την ημέρα που πήγε στο σταθμό… Φώτης
Στο τέλος των γραμμών; Γιάννης
Εκεί που αρχίζουν και τελειώνουν όλα… Σιωπή. Πότε ήσουν την τελευταία φορά εδώ; Φώτης
Έχει σημασία; Γιάννης
Δεν ξέρω, μπορεί… Χρόνος. Απλώς σκέφτηκα… Φώτης
Το τέλος της ιστορίας… Την αρχή του μύθου… Γιάννης
Ήταν σαν να σε γνώρισε εκεί την πρώτη φορά… Φώτης
Για μένα, δεν υπάρχει πρώτη φορά… Γιάννης
Όλα έγιναν πριν γίνουν. Φώτης
Όλα πέθαναν πριν ζήσουν. Flashback. Τέλος. | 